Makbet – tragedia Williama Shakespeare’a napisana około roku 1606, uznawana za jedną z najczęściej wystawianych i adaptowanych sztuk szekspirowskich oraz najkrótszą tragedię jego autorstwa. Utwór opiera się na przekazach historycznych dotyczących króla szkockiego Makbeta, które zostały zawarte w kronice Raphaela Holinsheda z lat 1570–1577, bazującej na wcześniejszej kronice "Historia gentis Scotorum" Hectora Boece’a z 1527 roku. Pierwsza polska inscenizacja "Makbeta" miała miejsce w 1812 roku w teatrze Wojciecha Bogusławskiego. Sztuka ta jest klasycznym przykładem dramatycznej opowieści o zgubnych skutkach ambicji i zdrady, zawierając elementy moralitetu, gdzie główny bohater poddaje się pokusie władzy, co prowadzi do jego moralnego upadku i utraty wewnętrznego spokoju oraz sensu życia.
Tragedia przedstawia temat żądzy władzy poprzez losy Makbeta, który pod wpływem przepowiedni trzech wiedźm i namowy swojej żony, Lady Makbet, decyduje się na morderstwo króla Dunkana, aby zdobyć tron Szkocji. Dramat ukazuje, jak ambitne dążenia prowadzą do nieuchronnego upadku bohatera, który stopniowo traci kontakt z rzeczywistością i popada w obłęd.
W "Makbecie" kluczową rolę odgrywają motywy nadprzyrodzone, szczególnie w postaci wiedźm, których przepowiednie napędzają akcję i wpływają na decyzje bohaterów. Sztuka eksploruje także temat lojalności i zdrady, przedstawiając konsekwencje zdrady króla i przyjaciół przez Makbeta, co prowadzi do jego ostatecznej zguby.
Tragedia jest również analizą psychologiczną, ukazującą wpływ zbrodni na umysł ludzki. Makbet, początkowo honorowy wojownik, staje się tyranem, a jego żona, która była motorem napędowym jego działań, ostatecznie popada w szaleństwo i popełnia samobójstwo. Utwór kończy się upadkiem Makbeta, który zostaje zabity przez Makdufa, co przywraca porządek w królestwie.
"Makbet" pozostaje jednym z najważniejszych dzieł literatury światowej, często analizowanym i interpretowanym przez krytyków literackich, a jego uniwersalne tematy nadal przemawiają do współczesnych odbiorców.