Szczęście jest stanem do którego dąży chyba każdy człowiek na świecie. Definiowane jest ono na różne sposoby, ale często mówi się, że to poczucie wielkiego zadowolenia czy radości, pojawienie się pomyślnych okoliczności, splot oczekiwanych wydarzeń czy nawet brak przykrych wydarzeń. Mimo wielu wyjaśnień szczęście dla każdego człowieka jest czymś innym i szuka go w odmiennych okolicznościach. Jednak nie zawsze to, czego człowiek pragnie i o czym myśli, że przyniesie mu to szczęście, faktycznie do tego prowadzi. Widać to w wielu dziełach literackich, na przykład takich jak „Lalka” Bolesława Prusa, „Balladyna” Juliusza Słowackiego, „Nie-boska komedia” Zygmunta Krasińskiego oraz „Makbet” Williama Szekspira.
„Lalka” Bolesława Prusa pokazuje poszukiwanie szczęścia w miłości. Stanisław Wokulski, główny bohater, wydaje się mieć już w swoim życiu wszystko - spokój, bezpieczeństwo oraz znaczny majątek. Jednak pewnego dnia zakochuje się w bogatej arystokratce, Izabeli Łęckiej. Wokulski nie jest dla niej kandydatem na męża, ze względu na niewłaściwe pochodzenie. Mimo tych przeciwności Wokulski nieustannie stara się o to, by Łęcka odwzajemniła jego uczucia.
Bohater jest bowiem przekonany, że zdobycie kobiety przyniesie mu w życiu prawdziwe szczęście. Jednak po zaręczynach Wokulski odkrywa, że kobieta nigdy go nie kochała i wciąż zdradzała go z dawnym absztyfikantem. To odkrycie powoduje, że Wokulski traci chęć do dalszego życia. Związał swoje szczęście z jedną osobą i jej uczuciem i bardzo tego niestety pożałował. To pokazuje, że szukanie szczęścia w innych, w ich wzajemności czy w decyzjach, może stać się przyczyną klęski. Człowiek nie zawsze też wybiera na obiekt uczuć kogoś, kto jest dla niego właściwy. Szukając szczęścia, sprowadza wtedy na siebie jeszcze większe nieszczęście, tak jak uczynił to Wokulski na swoją zgubę.
„Balladyna” to dramat romantycznym, w którym Słowacki pokazuje postać dziewczyny, która sądziła, że jej szczęście leży w awansie społecznym i zdobyciu władzy. By to osiągnąć, Balladyna zabiła swoją siostrę, męża, kochania i pośrednio matkę. Spełniła swój cel i zasiadła na tronie. Jednak nie dane było jej się tym cieszyć, została bowiem ukarana za swoje zbrodnie i zginęła. To pokazuje, że radość nie może wypływać z cudzej tragedii. Balladyna nie dałaby rady czerpać szczęścia ze świadomością, że przyczyniła się do śmierci swoich bliskich, determinacja nie pozwoliła jej jednak zrezygnować z obranego celu.
„Nie-boska komedia” to także przykład szczęścia budowanego kosztem innych. Hrabia Henryk najpierw założył rodzinę i doczekał się syna, a potem zaś znudził się obowiązkami rodzinnymi i uznał, że urodził się, by zostać poetą. Szukając swojego szczęścia porzucił rodzinę i tym samym ją zniszczył, jego żona zachorowała bowiem psychicznie i zmarła, a syn, Orcio, stał się kaleką. Hrabia Henryk zorientował się, że jego marzenia o poezji były złudzeniem i wrócił do rodziny, ale nie był w stanie odwrócić tragedii, do jakiej przyczyniły się jego egoistyczne poszukiwania szczęścia.
„Makbet” to kolejny przykład szczęścia budowanego na cudzej tragedii. Tytułowy bohater otrzymuje przepowiednię, według której ma być królem Szkocji. Aby to osiągnąć, Makbet za namową żony morduje króla Dunkana i przejmuje jego tron. Ten mord kładzie się jednak cieniem na szczęściu bohatera. Nie zaznaje on już spokoju w życiu, dręczą go wyrzuty sumienia, nie jest w stanie odpocząć. Realizacja celu i zdobycie władzy nie dają mu szczęścia. Zamiast tego Makbet jedynie pogrąża się w coraz głębszym szaleństwie. Marzenie czy cel nie są zatem jednoznacznie związane ze szczęściem i nie da się go też osiągnąć za wszelką cenę.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.