Quo vadis: Powieść z czasów Nerona – powieść historyczna Henryka Sienkiewicza, publikowana najpierw w odcinkach w warszawskiej „Gazecie Polskiej” (lata 1895–1896), a także w krakowskim „Czasie” i „Dzienniku Poznańskim”. W 1896 roku ukazało się wydanie książkowe, które szybko zdobyło międzynarodową popularność i zostało przetłumaczone na ponad pięćdziesiąt języków. Rękopis powieści znajduje się w Bibliotece Narodowej, a fragmenty pierwszego szkicu są przechowywane w Ossolineum. Choć często uważa się, że Sienkiewicz otrzymał Literacką Nagrodę Nobla za „Quo vadis”, w rzeczywistości została mu przyznana w 1905 roku za całokształt twórczości epickiej.
Powieść rozgrywa się w Rzymie za panowania cesarza Nerona i opowiada historię miłości młodego patrycjusza Marka Winicjusza do Ligii, chrześcijańskiej zakładniczki. Dzięki pomocy swojego wuja, Petroniusza, Winicjusz stara się zdobyć ukochaną, co prowadzi go do zetknięcia się z nową religią. Postacie historyczne, takie jak Nero, Petroniusz, oraz apostołowie Piotr i Paweł, splatają się z fikcyjnymi bohaterami, tworząc tło dla refleksji nad moralnością, miłością i duchową przemianą w obliczu prześladowań pierwszych chrześcijan.
„Quo vadis” zyskała ogromne uznanie nie tylko w literaturze, ale także w kulturze popularnej. Powieść doczekała się licznych adaptacji teatralnych, operowych i filmowych, w tym słynnej ekranizacji z 1951 roku. Dzieło Sienkiewicza nadal cieszy się popularnością i jest uznawane za jedno z najważniejszych osiągnięć literatury polskiej, będąc inspiracją dla wielu artystów i badaczy na całym świecie.