Cezar Neron to jeden z bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza Quo vadis. Władca Rzymu zdecydowanie był przeciwieństwem cech, którymi powinni charakteryzować się rządzący. Jego upadek nie wzbudza więc współczucia czytelnika, ale jest naturalną konsekwencją jego krwawych rządów.
Wygląd Nerona poznajemy oczami Ligii, która widziała władcę po raz pierwszy. Dziewczyna była zaskoczona jego widokiem, ponieważ wyobrażała go sobie inaczej. Cezar miał wielką głowę, osadzoną na grubym karku, która z jednej strony była straszna, ale z drugiej – z daleka przypominała głowę dziecka. Ciemne włosy, zgodnie z najnowszą modą, układano mu w cztery rzędy pukli. Niedawno zgolił zarost i twierdził, że oddał go w ofierze Jowiszowi, ale w rzeczywistości przyczyna była inna: Neronowi, podobnie jak innym z jego rodu, rósł rudy zarost. Właśnie dlatego, nazywano go miedzianobrodym. Neron nosił ametystową tunikę – ubrań tego koloru nie mógł nosić nikt inny. Cezar miał szeroką, krótką twarz i ściągnięte brwi. Przypominał raczej pijaka, małpę i komedianta, niż władcę. Był młody, ale tłusty i odrażający. Często obserwował otoczenie przez szmaragdowe szkło.
Neron nie miał litości nawet dla członków rodziny: nakazał otrucie swojego brata Brytanika, morderstwo swojej matki Agrypiny i żony Oktawii, którą nakazał udusić po wcześniejszym podcięciu żył. Podobnie było z synem żony Nerona z pierwszego małżeństwa – małym Rufiusem. Dziecko zasnęło podczas odczytu cezara, dlatego Neron rzucił w nie pucharem, a następnie jego ludzie udusili Rufiusa. Gniew cezara nie ominął również kochanki, a następnie żony Poppei, która została skazana na śmierć po odkryciu spisku Pizona. Rozpacz Nerona wywołała wyłącznie śmierć jego córeczki, małej Augusty.
Neron interesował się przede wszystkim sztuką. Tworzył kolejne wiersze i pieśni, które odczytywał, oczekując zachwytów. Żaden z jego popleczników nie miał jednak odwagi szczerze wypowiedzieć się o dziełach Nerona, aby nie przepłacić tego życiem. Tylko Petroniusz, uznawany za arbitra elegancji, był w stanie oceniać twórczość cezara i jednocześnie go nie rozgniewać. Sztuka była dla Nerona ważniejsza od dobra poddanych – zaczął marzyć o napisaniu dzieła inspirowanego pożarem miasta. Walczący o względy cezara Tygellinus nakazał podpalenie miasta, aby zadowolić władcę. Widok płonącego miasta nie zmartwił Nerona, ale go zachwycił. Pożoga była dla niego wyłącznie literacką inspiracją. Marzył, aby na zgliszczach cuchnącego Rzymu wybudować wspaniałe miasto – Neronię.
Dla cezara cierpienie innych było rozrywką. Kiedy tylko Chilon oskarżył chrześcijan o podpalenie miasta, cezar nakazał ich aresztowania. Neron cieszył się, że oddali to od niego oskarżenia o pożar Rzymu. Rozpoczęły się krwawe igrzyska z udziałem chrześcijan, którzy byli rozszarpywani przez dzikie zwierzęta, podpalani żywcem, umierali na krzyżach. Na arenie ginęli mężczyźni, kobiety, dzieci, starcy, co Neron z zadowoleniem obserwował. Był rozczarowany wyłącznie, gdy zwierzęta okazywały się za mało agresywne. Zwieńczeniem igrzysk miała być śmierć Ligii przywiązanej do rogów tura. Neron chciał mieć pewność, że Marek zobaczy mękę ukochanej. Nie przewidział jednak, że Ursus pokona zwierzę i uratuje dziewczynę. Neron ułaskawił Ursusa i Ligię, ale nie zrobił tego z dobroci serca – bał się sprzeciwić tłumowi, który się tego domagał. Do kolejnego rozlewu krwi doszło, kiedy ujawniono spisek Pizona. Neron skazał na śmierć wielu swoich dawnych popleczników, a następnie ich rodziny i przyjaciół. Wyrok śmierci wydano również na Petroniusza, który przed swoim samobójstwem przeczytał list – wyraził w nim swoją pogardę dla Nerona.
W końcu krwawe rządy Nerona dobiegły końca – doszło do buntu legionistów, a Galba został ogłoszony cezarem. Neron wiedział, że wydano na niego wyrok śmierci, dlatego chciał popełnić samobójstwo, ale zabrakło mu odwagi. W końcu zginął z ręki wyzwoleńca Epafrodyta, który oszczędził mu upokorzenia – według wyroku, Nerona czekało przebicie szyi widłami, chłosta i wyrzucenie ciała do Tybru. Ciałem cezara zajęła się wierna Akte, jego dawna kochanka.
Postać Nerona doskonale ukazuje, jak okrucieństwo i porzucenie wszelkich zasad moralnych prowadzą do upadku. Cezar bawił się na ucztach i decydował o życiu lub śmierci, ale w końcu został pokonany. Ten, który skazywał innych na męczeństwo, bał się nawet wbić sobie sztylet w szyję.
Aktualizacja: 2022-10-23 13:42:56.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.