„Ojciec Goriot” („Le Père Goriot”) – powieść Honoriusza Balzaka, napisana w 1835 roku, należąca do cyklu „Komedia ludzka”. Akcja utworu rozgrywa się w Paryżu w 1819 roku i skupia się na losach trzech głównych bohaterów: tytułowego ojca Goriota, byłego producenta makaronu, który poświęcił cały majątek dla swoich córek; Eugeniusza de Rastignaca, młodego studenta prawa marzącego o awansie społecznym; oraz Vautrina, tajemniczego przestępcy ukrywającego się w pensjonacie Madame Vauquer. Powieść przedstawia brutalną rzeczywistość paryskiego społeczeństwa okresu restauracji Burbonów, ukazując korupcję, ambicję oraz rozkład wartości rodzinnych i moralnych. Balzac stworzył niezwykle realistyczny obraz Paryża, w którym jednostka, aby osiągnąć sukces, musi podporządkować się bezwzględnym regułom świata arystokracji i finansjery.
Powieść „Ojciec Goriot” uznawana jest za jedno z najwybitniejszych dzieł Balzaka i kluczowy element Komedii ludzkiej. Po raz pierwszy wprowadziła technikę powracających postaci, charakterystyczną dla twórczości autora. Balzac ukazuje Paryż jako miasto, które kształtuje losy jednostek – zwłaszcza młodego Rastignaca, który po śmierci Goriota dojrzewa do decyzji o wejściu w bezwzględny świat elit. Tragiczna postać Goriota, porzuconego przez własne córki, stanowi gorzką refleksję nad egoizmem i materializmem społeczeństwa. Powieść stała się inspiracją dla licznych adaptacji filmowych i teatralnych, a określenie „Rastignac” zaczęło symbolizować człowieka ambitnego, gotowego na wszystko, by zdobyć wysoką pozycję społeczną.