Quo vadis to powieść historyczna Henryka Sienkiewicza, która po raz pierwszy ukazała się w odcinkach w latach 1895–1896. Dzieło w dużej mierze przyczyniło się do faktu, że Sienkiewicz w 1905 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla za całokształt twórczości. W powieści pojawia się wielu bohaterów, którzy stanowią przekrój rzymskiego społeczeństwa lat 60. I wieku n. e.
Marek Winicjusz to główna postać męska powieści. Był młodym, przystojnym, bogatym patrycjuszem, blisko związanym ze swoim wujem – Petroniuszem. Początkowo cenił sobie przede wszystkim uczty i rozwiązły tryb życia. Gdy jednak zakochał się w Ligii, zaczęła się jego stopniowa przemiana. Początkowo chciał zdobyć ją siłą, ale z czasem jego uczucie stało się głębsze i bardziej dojrzałe. Droga do nawrócenia nie była prosta, ale w końcu Winicjusz przyjął chrzest i poślubił ukochaną Ligię.
Ligia Kallina była główną bohaterką kobiecą powieści. Dziewczyna pochodziła z plemienia Ligów, ale trafiła do Rzymu, jako zakładniczka wojenna. Została przekazana na wychowanie Pomponii Grecynie i Auluszowi Plaucjuszowi. Pomponia wychowała ją w wierze chrześcijańskiej, która stała się dla dziewczyny najważniejszą wartością. Chociaż dziewczyna odwzajemniała uczucie Marka Winicjusza, nie chciała zostać jego nałożnicą ani nawet żoną, dopóki Rzymianin nie nawróci się na chrześcijaństwo. Historia młodych zakochanych skończyła się szczęśliwie – Ligia i jej wierny sługa Ursus zostali ułaskawieni przez Nerona i przetrwali krwawe igrzyska z udziałem chrześcijan. Dziewczyna poślubiła nawróconego Marka i zamieszkała z nim na Sycylii.
Petroniusz był wujem Winicjusza, nazywanym arbitrem elegancji, ze względu na swój dobry gust i znajomość sztuki. Był bogatym patrycjuszem i znajdował się w najbliższym otoczeniu Nerona. Jego historia kończy się jednak upadkiem – stracił wpływy i wiedząc, że otrzyma wyrok śmierci, postanowił popełnić samobójstwo.
Neron to okrutny cezar, który podczas rządzenia kierował się przede wszystkim swoimi zachciankami. Posunął się nawet do zlecenia morderstwa członków swojej rodziny: brata, matki i żony. To na jego życzenie Tygellinus kazał podpalić Rzym, co zainspirowało władcę do pracy nad poematem. Krwawe rządy Nerona dobiegły jednak końca, został obalony i zginął z ręki swojego wyzwoleńca.
Ursus pochodził z plemienia Ligów i był wiernym sługą Ligii. Był bardzo potężny fizycznie, przypominał gladiatora, a w obronie Ligii nie wahał się zabijać. Uratował dziewczynie życie na arenie podczas igrzysk – gołymi rękoma zabił tura, do którego rogów była przywiązana.
Chilon Chilonides był przebiegłym Grekiem, dla którego znaczenie miały wyłącznie pieniądze. Nie zawahał się przed wydaniem rodziny Glaukusa niewolnikom czy zrzuceniem winy na pożar na chrześcijan. Zmienił się, dopiero kiedy zobaczył umierających w męczarniach wyznawców Chrystusa. Przed męczeńską śmiercią zdążył nawrócić się i przyjąć chrzest.
Poppea była znienawidzoną przez Rzymian żoną Nerona, która nakłoniła go do morderstwa rodziny. Fizycznie była niezwykle piękna, ale stanowiła wcielenie zła. Zginęła po ujawnieniu spisku Pizona.
Pomponia Grecyna wychowała Ligię, jak własną córkę. Była słusznie oskarżana o wyznawanie chrześcijaństwa, ale nigdy jej tego nie udowodniono.
Aulus Plaucjusz był mężem Pomponii Grecyny, ale w przeciwieństwie do niej nie wyznawał chrześcijaństwa. Wycofał się z życia publicznego, ponieważ nie mógł znieść okrutnego postępowania Nerona.
Euniceb yła niewolnicą Petroniusza, początkowo bez wzajemności zakochaną w swoim panu. W końcu jednak Petroniusz odwzajemnił jej uczucie i potajemnie zapisał jej swój majątek. Kobieta postanowiła jednak popełnić samobójstwo u boku ukochanego.
Tygellinus nieustannie rywalizował z Petroniuszem o względy cezara. Nakazał nawet podpalenie Rzymu, aby zadowolić władcę.
Akte była dawną kochanką Nerona, wciąż go kochała. Nie wierzyła w Chrystusa, ale nie odmawiała pomocy chrześcijanom. To Akte zajęła się ciałem Nerona po śmierci.
Chryzotemis w przeszłości była kochanką Petroniusza. Mimo próżności było już widać po niej oznaki starzenia.
Seneka był filozofem (stoikiem) i wychowawcą Nerona. Przez lata cieszył się zaufaniem cezara, ale zginął, jako jeden z podejrzanych w spisku Pizona.
Pitagoras wyróżniał się urodą, dlatego Neron postanowił go poślubić, przyjmując rolę panny młodej. Obok Poppei, towarzyszył cezarowi podczas widowisk.
Piotr Apostoł był dla chrześcijan, jak ojciec. Zbierali się w Ostrianum, aby słuchać jego nauk. Gdy rozpoczęły się prześladowania chrześcijan, chciał opuścić miasto, ale ukazał mu się Chrystus. Piotr postanowił wrócić – został pojmany i ukrzyżowany.
Paweł z Tarsu kiedyś prześladował chrześcijan, ale nawrócił się i sam zaczął nauczać. Przyczynił się do nawrócenia Winicjusza i Chilona. Paweł również zginął na krzyżu.
Glaukus był chrześcijaninem, lekarzem. Stracił rodzinę, ponieważ Chilon wydał ją handlarzom niewolników. Umierając w płomieniach, był jednak w stanie wybaczyć Grekowi doznane krzywdy.
Kryspus był chrześcijaninem i jednym z opiekunów Ligii. Surowo podchodził do uczucia dziewczyny do Marka Winicjusza. Kryspus zginął na krzyżu, nazywając Nerona mordercą i antychrystem.
Biskup Linus opiekował się rzymskimi chrześcijanami. Ursus zwrócił się do niego o pomoc w ochronie Ligii przed Markiem.
Miriam była ubogą wdową i chrześcijanką. To w jej domu spotykali się wyznawcy Chrystusa. Udzieliła też schronienia Ligii i Ursusowi.
Nazariusz był synem Miriam, Winicjusz podejrzewał go o miłość do Ligii. Towarzyszył apostołowi Piotrowi, kiedy ukazał mu się Jezus.
Eurycjusz był chrześcijaninem, niewolnikiem, który wprowadził Chilona do środowiska wyznawców Chrystusa, ponieważ Grek obiecał mu pieniądze na wyzwolenie syna.
Kwartus był synem Eurycjusza. Razem z ojcem zginął na arenie podczas igrzysk, gdzie odgrywali role Dedala i Ikara.
Gulo był Germaninem, wiernym sługą Winicjusza. Marek w napadzie szału zabił go, rozbijając mu głowę świecznikiem.
Augusta była córką Nerona i Poppei. Dziewczynka zachorowała i zmarła, dlatego Ligię obwiniano na rzucenie na nią czarów.
Rufius był synem Poppei z pierwszego małżeństwa. Chłopiec zasnął podczas słuchania wierszy Nerona, za co cezar kazał go zamordować.
Pizon był konsulem, przewodniczącym spisku przeciwko Neronowi.
Westynus był jednym z bliskich przyjaciół Nerona. Słynął ze swojej przesądności i wiary w sny.
Lukan był poetą i bliskim towarzyszem Nerona. Został skazany na śmierć za udział w spisku Pizona.
Wespazjan był namiestnikiem Afryki. Ryzykował popadnięciem w niełaskę Nerona, ponieważ zasypiał, słuchając jego wierszy.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.