Aulus Plaucjusz - charakterystyka

Aulus Plaucjusz na­le­ży do bo­ha­te­rów po­wie­ści Hen­ry­ka Sien­kie­wi­cza Quo vadis. Mimo swo­je­go bo­gac­twa i lat spę­dzo­nych w woj­sku Plau­cjusz po­zo­stał wier­ny wy­zna­wa­nym przez sie­bie war­to­ściom i nie za­mie­rzał po­rzu­cać wła­snej toż­sa­mo­ści, żeby przy­po­do­bać się ce­za­ro­wi, jak ro­bi­ło to wie­le osób z jego oto­cze­nia.

Charakterystyka Aulusa Plaucjusza

Au­lus był męż­czy­zną w śred­nim wie­ku, zbli­ża­ją­cym się do sta­ro­ści. Miał szpa­ko­wa­te wło­sy, ale wciąż nie bra­ko­wa­ło mu ener­gii. Bo­ha­ter miesz­kał przy Vi­cus Pa­tri­cius z żoną Pomponią Grecyną, sy­nem Au­lu­sem ju­nio­rem, wy­cho­wan­ką Ligią Kalliną oraz służ­bą.

Pla­cu­jusz był po­li­ty­kiem i woj­sko­wym, wsła­wił się szcze­gól­nie pod­czas pod­bo­ju Bry­ta­nii przez Ce­sar­stwo Rzym­skie. Brał udział w tłu­mie­niu bun­tu nie­wol­ni­ków w Apu­lii, peł­nił funk­cję kon­su­la i na­miest­ni­ka Pa­no­nii. Zo­stał też na­miest­ni­kiem Bry­ta­nii i wy­róż­nił się wie­lo­ma suk­ce­sa­mi woj­sko­wy­mi. Plaucjusz wycofał się jednak z życia publicznego, nie za­mie­rzał speł­niać co­raz bar­dziej sza­lo­nych za­chcia­nek Ne­ro­na.

W mo­men­cie roz­po­czę­cia ak­cji po­wie­ści Au­lus planował wraz z rodziną opuścić Rzym. Róż­nił się od rzym­skich elit, Petroniusz na­zy­wał go pe­dan­tem. Plau­cjusz z życz­li­wo­ścią od­no­sił się do in­nych, kie­dy Ma­rek Wi­ni­cjusz wy­bił so­bie rękę, przy­jął go swo­je­go domu, aby wy­do­brzał. Wi­dząc cier­pie­nie mło­dzień­ca, za­pew­nił mu opie­kę swo­je­go le­ka­rza. Wi­ni­cjusz nie od­wdzię­czył mu się jed­nak za opie­kę – mło­dzie­niec za­ko­chał się w Li­gii i po­sta­no­wił zdo­być ją za wszel­ką cenę.

Plau­cjusz na pierw­szym miej­scu sta­wiał ro­dzi­nę, a nie wpły­wy. Zgo­dził się, aby jego żona przy­ję­ła do domu Li­gię i Ursusa. Cho­ciaż dziew­czy­na była wo­jen­ną za­kład­nicz­ką, Aulus i Pomponia wychowali ją jak własną córkę, nie trak­to­wa­li jej jak nie­wol­ni­cę. Plau­cjusz ak­cep­to­wał też wia­rę swo­jej żony, któ­ra wy­zna­wa­ła chrze­ści­jań­stwo. Ko­bie­ta była o to oskar­żo­na, ale wy­ro­kiem sądu do­mo­we­go zo­sta­ła unie­win­nio­na z bra­ku do­wo­dów. Au­lus nie pla­no­wał przyj­mo­wać chrztu, nie za­mie­rzał też wy­cho­wy­wać w wie­rze chrze­ści­jań­skiej swo­je­go syna, ale da­wał wol­ność żo­nie, Li­gii i Ur­su­so­wi. Sam wciąż, we­dług rzym­skiej tra­dy­cji, skła­dał ofia­ry bo­gom.

Au­lus na­praw­dę trosz­czył się o los przy­bra­nej cór­ki, kie­dy Ne­ron na­ka­zał za­brać ją z jego domu, Plau­cjusz był zroz­pa­czo­ny, cho­ciaż wie­dział, że nie może się sprze­ci­wić woli ce­za­ra. Ra­zem z żoną miał żal do Pe­tro­niu­sza, któ­ry uknuł in­try­gę, aby jego sio­strze­niec Ma­rek Wi­ni­cjusz mógł zdo­być Li­gię.

Au­lus Plau­cjusz to przy­kład do­bre­go ojca, męża i go­spo­da­rza. W prze­ci­wień­stwie do wie­lu człon­ków rzym­skiej eli­ty nie sta­wiał na pierw­szym miej­scu wzglę­dów Ne­ro­na, ale swo­ją ro­dzi­nę. Po­tra­fił wa­żyć swo­je de­cy­zje, tak aby za­cho­wać nie­za­leż­ność, ale też nie wy­ka­zać się nie­po­słu­szeń­stwem, któ­re ska­za­ło­by jego ro­dzi­nę na śmierć, jak na przy­kład pod­czas za­bra­nia Li­gii na roz­kaz ce­za­ra.

---

Prze­czy­taj tak­że: Quo vadis - motywy literackie

Ak­tu­ali­za­cja: 2022-11-03 21:36:11.

Sta­ra­my się by na­sze opra­co­wa­nia były wol­ne od błę­dów, te jed­nak się zda­rza­ją. Je­śli wi­dzisz błąd w tek­ście, zgłoś go nam wraz z lin­kiem lub wy­ślij ma­ila: kon­takt@po­ezja.org. Bar­dzo dzię­ku­je­my.