Balladyna – dramat romantyczny w pięciu aktach, napisany przez Juliusza Słowackiego w 1834 roku w Genewie, a wydany po raz pierwszy w 1839 roku w Paryżu. Utwór ten jest jednym z najważniejszych dzieł polskiej literatury romantycznej, łączącym elementy baśniowe i realistyczne, a także motywy zaczerpnięte z polskich legend i podań.
Dramat opowiada historię tytułowej bohaterki, Balladyny, która wraz ze swoją siostrą Aliną i matką mieszka w ubogiej chacie w lesie. Główna oś fabularna koncentruje się na rywalizacji między siostrami o rękę bogatego hrabiego Kirkora, co prowadzi do tragicznych wydarzeń. W tle rozgrywają się wątki fantastyczne, w które ingerują postacie nadprzyrodzone, takie jak nimfa Goplana oraz jej słudzy Skierka i Chochlik.
Dramat "Balladyna" jest bogaty w symbole i motywy, takie jak władza, ambicja, zbrodnia i kara, a także konflikt między dobrem a złem. Utwór stanowi ważny przykład polskiego romantyzmu, ukazując moralne dylematy i tragiczne skutki ludzkich namiętności. Słowacki, poprzez swoje dzieło, eksploruje psychologiczne głębie postaci, ich motywacje oraz konsekwencje ich działań.
"Balladyna" jest dziełem, które łączy w sobie elementy tragedii i romansu, przesiąkniętym duchem romantyzmu. Przez swoją dramatyczną fabułę i głęboką symbolikę, dramat ten nadal pozostaje żywy w polskiej kulturze, będąc częstym przedmiotem adaptacji teatralnych i filmowych.