Cierpienia młodego Wertera (niem. Die Leiden des jungen Werthers) – powieść epistolarna autorstwa Johanna Wolfganga von Goethego, opublikowana w 1774 roku, a w wersji zrewidowanej w 1787 roku. Dzieło to jest jednym z głównych utworów okresu Sturm und Drang w literaturze niemieckiej i miało znaczący wpływ na późniejszy romantyzm. Goethe, mając 24 lata, napisał powieść w ciągu pięciu i pół tygodnia intensywnej pracy między styczniem a marcem 1774 roku. Natychmiast uczyniła go międzynarodową gwiazdą literatury i stała się jednym z jego najbardziej znanych dzieł.
Większość powieści opowiada o młodym artyście imieniem Werter, który doznaje ekstremalnej reakcji na niespełnioną miłość. Historia jest przedstawiona w formie listów pisanych przez Wertera do jego przyjaciela Wilhelma, opisujących jego pobyt we wsi Wahlheim (opartej na Garbenheim), gdzie zakochuje się w Lottcie, która opiekuje się swoimi rodzeństwem po śmierci matki. Mimo że Lotta jest zaręczona z mężczyzną o imieniu Albert, Werter spędza z nimi wiele czasu, co prowadzi do coraz większego cierpienia z powodu niemożności odwzajemnienia swojej miłości.
Werter opuszcza Wahlheim, ale po pewnym czasie wraca, gdzie jego ból staje się jeszcze bardziej intensywny, zwłaszcza że Lotta i Albert są już małżeństwem. Ostatecznie Werter, nie mogąc znieść bólu, decyduje się popełnić samobójstwo. Po napisaniu listu pożegnalnego i prośbie o pistolety od Alberta, strzela sobie w głowę, umierając dopiero po dwunastu godzinach. Zostaje pochowany między dwoma lipami, które często wspominał w swoich listach. Pogrzeb odbywa się bez obecności duchowieństwa, Alberta i Lotty, a książka kończy się sugestią, że Lotta może umrzeć z powodu złamanego serca.
Powieść natychmiast uczyniła Goethego literacką sławą. Napoleon Bonaparte uznał ją za jedno z wielkich dzieł literatury europejskiej i nosił ją ze sobą podczas kampanii w Egipcie. Powieść wywołała również zjawisko "gorączki Wertera", gdzie młodzi ludzie w całej Europie naśladowali styl ubioru Wertera. Rzekomo doprowadziła też do pierwszych znanych przypadków naśladowczych samobójstw, co budziło niepokój władz, prowadząc do zakazania powieści i stylu Wertera w różnych miejscach, w tym w Lipsku w 1775 roku oraz w Danii i Włoszech.
Dzieło wzbudziło fascynację wśród współczesnych autorów, takich jak Friedrich Nicolai, który napisał satyryczne zakończenie z happy endem pt. Die Freuden des jungen Werthers (Radości młodego Wertera). Goethe jednak nie był zadowolony z tej parodii i rozpoczął literacką wojnę z Nicolaiem, która trwała przez całe jego życie. Pomimo kontrowersji, Cierpienia młodego Wertera pozostają jednym z najważniejszych dzieł literatury światowej, wpływając na kolejne pokolenia pisarzy i czytelników.