Michał Bałucki urodził się 29 września 1837 roku w Krakowie. Edukację odebrał staranną – studiował na wydziałach: matematyczno-fizycznym oraz historyczno-literackim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Należał do grupy rzeźbiarskiego Parysa Filippiego, gdzie nawiązał kontakty z Józefem Szujskim czy J.K. Turskim. Równolegle pracował jako redaktor czasopisma „Niewiasta”. Z racji swojego szybkiego debiutu zalicza się go do przedburzowców, czyli literatów publikujących przed powstaniem styczniowym. Choć w samym powstaniu nie walczył, aktywnie wspierał patriotyzm w Galicji, za co skazano go na więzienie.
Po powrocie przeniósł się z Warszawy do Krakowa, gdzie wraz z Alfredem Szczepańskim tworzył czasopismo dla kobiet „Kalina”. Pisywał także do czasopism „Tygodnik Krakowski”, „Kraj” czy „Kurier Warszawski”. Tworzył sporo, głównie komedie i powieści, w tym: Przebudzeni (1864), Polowanie na męża (1865), Błyszczące nędze (1870), Emancypowane (1873), Grube ryby (1881), Klub kawalerów (1890) czy W żydowskich rękach (1884). Michał Bałucki załamany krytyką własnej twórczości przez ruch młodopolski (m.in. Lucjana Rydla) oraz narastającą nerwicą, popełnił samobójstwo strzelając z rewolweru w skroń, 17 października 1901 roku na krakowskich Błoniach.