Dziady część II to dramat Adama Mickiewicza, który powstał w latach 1821-1822 w Kownie i został opublikowany w 1823 roku w drugim tomie Poezji, razem z wierszem "Upiór" i dramatem "Dziady część IV". Ze względu na miejsce powstania utworu, bywa nazywany "Dziadami wileńsko-kowieńskimi". Akcja toczy się w nocy z 1 na 2 listopada, podczas Dnia Zadusznego, w kaplicy, gdzie zgromadzili się wieśniacy, by uczestniczyć w ludowym obrzędzie dziadów prowadzonym przez Guślarza. Zebrani wzywają dusze czyśćcowe, chcąc ulżyć im w cierpieniach.
Na wezwania pojawiają się trzy rodzaje duchów: lekkie, czyli dzieci Józio i Rózia, które nie mogą dostać się do nieba, ponieważ nie zaznały cierpienia; ciężkie, czyli widmo złego pana, skazanego na wieczną mękę za krzywdy wyrządzone poddanym, towarzyszące mu "żarłoczne ptactwo"; oraz pośrednie, czyli duch pasterki Zosi, która igrała z uczuciami innych. Wieśniacy starają się ulżyć ich cierpieniom. Na końcu obrzędu pojawia się jednak jeszcze jeden duch, który nie reaguje na wezwania i przekleństwa Guślarza. Duch ten zmierza w stronę jednej z wieśniaczek i wskazuje na swoje zranione serce. Wieśniacy wyprowadzają przerażoną kobietę, a widmo podąża za nimi.