Dziady część IV – dramat Adama Mickiewicza, powstał w latach 1820-1821 w Kownie i został opublikowany w 1823 roku w drugim tomie Poezji, razem z "Dziadami część II". Utwór, razem z częścią II, bywa nazywany "Dziadami wileńsko-kowieńskimi". Dramat ma tematykę miłosną, a głównym bohaterem jest nieszczęśliwy kochanek – Gustaw. Akcja rozgrywa się w Dzień Zaduszny, między godziną dziewiątą wieczorem a północą, w domu greckokatolickiego księdza.
Do domu księdza i jego dzieci przybywa Pustelnik, który okazuje się być dawnym uczniem księdza – Gustawem, początkowo nierozpoznanym przez gospodarza. Gustaw opowiada księdzu historię swojego życia i nieszczęśliwej miłości, a przełomowe momenty tej opowieści wyznaczają uderzenia zegara. Czwarta część "Dziadów" jest głęboką refleksją nad miłością, rozpaczą i przeszłością, ukazując dramatyczne losy Gustawa na tle ludowych obrzędów i wierzeń.