Księga Hioba jest jednym z utworów dydaktycznych w Biblii, należącym do Starego Testamentu. Najczęściej umieszczana jest między Księgą Estery a Psalmami. Powstanie Księgi Hioba szacuje się na okres między V a III wiekiem p.n.e., po zburzeniu świątyni w Jerozolimie. Składa się z 42 rozdziałów, które opisują cierpienie tytułowego Hioba. Utwór ten ma na celu ukazanie, że cierpienie, które spada na człowieka, nie ma na celu go karać, lecz nauczyć go czegoś głębszego, pokazując, że działania Boga są trudne do zrozumienia, ale uzasadnione.
Hiob (hebr. אִיּוֹב), mieszkaniec ziemi Us, jest postacią biblijną, której życie stało się przedmiotem zakładu między Bogiem a Szatanem (w starotestamentowym sensie – oskarżycielem, a nie uosobieniem zła). W wyniku tego zakładu Hiob został pozbawiony majątku, rodziny oraz dotknięty trądem, aby wystawić jego wiarę na próbę. Mimo dotykających go nieszczęść, Hiob nie przestał być wierny Bogu, za co został wynagrodzony przywróceniem zdrowia, nowym majątkiem i potomstwem. Hiob miał dziesięcioro dzieci – siedmiu synów i trzy córki. Jego imię stało się symbolem cierpienia i wierności wobec Boga.
Księga Hioba, poprzez swoje głębokie rozważania nad cierpieniem i sprawiedliwością, stała się inspiracją dla wielu utworów literackich, muzycznych i filozoficznych. W historii Hioba pojawiają się również jego przyjaciele: Bildad, Elifaz i Sofar, którzy próbują znaleźć przyczyny jego cierpienia, oraz Elihu, który przychodzi z innym spojrzeniem na relację Boga z człowiekiem. Bóg, przemawiając z wichru, ukazuje swoją potęgę i tajemniczość, a Hiob, uznając swoją małość wobec Boga, zostaje przywrócony do łask. Historia Hioba podkreśla, że ludzkie rozumienie sprawiedliwości Bożej jest ograniczone, a cierpienie może mieć głębszy sens, niż jesteśmy w stanie pojąć.