Król Edyp (gr. Οἰδίπους Τύραννος, Oidípus Týrannos) – tragedia grecka napisana około 427 roku p.n.e. przez Sofoklesa. Jest to jedna z trzech sztuk Sofoklesa, które tworzą tzw. cykl tebański, obok Edypa w Kolonie i Antygony. W starożytności znana była po prostu jako Edyp, a nazwa Król Edyp została wprowadzona później, aby odróżnić ją od innych dzieł o tym samym bohaterze. Sztuka skupia się na tragicznych losach Edypa, który, nieświadomy swego przeznaczenia, wypełnia przepowiednię, że zabije swojego ojca i ożeni się z matką, co prowadzi do katastrofalnych konsekwencji.
Fabuła Króla Edypa zaczyna się, gdy Edyp, już jako król Teb, stara się odkryć przyczynę zarazy nękającej miasto. Poszukując mordercy poprzedniego króla, Lajosa, Edyp stopniowo odkrywa, że to on sam jest winowajcą. Po serii rozmów z różnymi postaciami, w tym z wróżbitą Tyrezjaszem i żoną Jokastą, Edyp dochodzi do straszliwej prawdy: zabił swojego ojca Lajosa i poślubił swoją matkę Jokastę. Po tym odkryciu Jokasta popełnia samobójstwo, a Edyp, w akcie rozpaczy i pokuty, oślepia się i prosi o wygnanie.
Król Edyp jest uważany za arcydzieło tragedii greckiej i często przywoływany przez Arystotelesa w jego Poetyce jako przykład doskonałej tragedii. Tematyka sztuki obejmuje nieuchronność przeznaczenia, ślepotę (zarówno fizyczną, jak i metaforyczną) oraz tragiczne skutki ludzkiej ignorancji i pychy. Sztuka ta, poprzez swoje głębokie analizy psychologiczne i moralne, wywierała ogromny wpływ na literaturę i filozofię przez wieki, pozostając jednym z najważniejszych dzieł teatralnych wszech czasów.