Dotknięty straszliwymi nieszczęściami Hiob to jedna z bardziej rozpoznawalnych postaci literackich. Jego niedola stała się dla autora biblijnego pretekstem do zadania pytań na temat sensu cierpienia, którego doświadcza człowiek. Słowami Hioba wyraził on przekonanie o skazaniu człowieka na walkę o byt oraz cierpienie, od którego jedyną ucieczką jest śmierć. W swoim Sonecie III Mikołaj Sęp-Szarzyński również wyraża cierpienie jako odwieczną skazę istnienia, zarazem jednak podkreśla niosącą nadzieję interwencję Matki Boskiej - orędowniczki ludzkości.
Hiob określa życie ludzkie jako podobne doli najemnika - przepełnionego walką w imię przetrwania. Niczym niewolnik wzdychamy cienia, co interpretować można jako wyrażenie zmęczenia trudami przebywania na tym łez padole. Hiob przez swoje doświadczenia nie dostrzega bowiem w życiu ani nadziei, ani sensu. Jest ono dla niego jedynie ciągiem kolejnych przeciwności, z którymi musimy sobie radzić, żeby ujrzeć następny wschód słońca. Zarazem jednak pragniemy wytchnienia od takiego stanu rzeczy, nie jest ona jednak możliwa ze względu na charakter ludzkiej egzystencji.
Sęp-Szarzyński w swoim Sonecie III podchodzi do tego zagadnienia podobnie, rozwija je jednak. Dostrzega on straszny los człowieka, widzi w nim jednak konsekwencje grzesznej natury. Stosuje wręcz biblijne porównanie do smoka okrutnego - alegorii szatana. Świat miałby być na niego "chory", czyli w jakiś sposób cierpiący i niedoskonały ze względu na jego panowanie.
Tam jednak gdzie Hiob nie znajduje w swoich poszukiwaniach "świtu", a jedynie "targającą do zmroku boleść", Sep-Sarzyński dostrzega nadzieję. Daje ją Najświętsza Maryja Panna, matka Zbawiciela. W Apokalipsie św. Jana opisana jest jako Niewiasta ścierająca głowę węża - smoka. Jako najczystsza przedstawicielka rodzaju ludzkiego jest tym samym przykładem zwycięstwa nad grzechem. Autor Sonetu III przyrównuje ją do światła słońca, które rozprasza mrok. Wstawiennictwo Maryi daje bowiem nadzieję na zbawienie przez ofiarę Chrystusa
Zasadniczo podejście autora Księgi Hioba i Sępa-Szarzyńskiego do rzeczywistości ludzkiego życia jest bardzo podobne. Człowiek cierpi i nie może uciec od tej niedoli, niezależnie od jakiejkolwiek próby. Autor Sonetu III przekracza jednak rozpacz poprzez nadzieję, którą niesie przykład Najświętszej Panienki. Wierzy on bowiem w możliwość zbawienia ludzkości przez Chrystusa. Takim sposobem może więc znieść los ludzki.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.