Apokalipsa Świętego Jana (Ap), znana także jako Księga Objawienia lub Objawienie Jana (gr. Ἀποκάλυψις Ιωάννου, „Objawienie Jana”), to utwór z gatunku literatury apokaliptycznej i jedyna prorocza księga Nowego Testamentu. Księga opisuje wizje dotyczące końca obecnego świata, losy wierzących w Jezusa Chrystusa oraz całej ludzkości, a także Sąd Ostateczny. Apokalipsa zawiera liczne odwołania do Starego Testamentu, a jej język jest pełen symboliki i tajemniczych obrazów, co czyni ją centralnym elementem chrześcijańskiej eschatologii.
Autor Apokalipsy identyfikuje się jedynie jako "Jan", jednak jego dokładna tożsamość pozostaje przedmiotem debat akademickich. Wczesnochrześcijańscy pisarze, tacy jak Papiasz z Hierapolis, Justyn Męczennik, Ireneusz z Lyonu, Meliton z Sardes oraz Klemens Aleksandryjski, utożsamiają Jana Apostoła z autorem Księgi Objawienia. Współczesna biblistyka skłania się jednak ku temu, że autor był chrześcijańskim prorokiem, którego nazwano Janem z Patmos. Większość tradycyjnych źródeł datuje powstanie księgi na czas panowania cesarza Domicjana (81–96 n.e.), co znajduje potwierdzenie w dostępnych dowodach.
Apokalipsa św. Jana łączy w sobie trzy gatunki literackie: epistolarne, apokaliptyczne i prorocze. Księga rozpoczyna się od listów skierowanych do "Siedmiu Kościołów Azji", po czym następuje seria wizji proroczych, w których pojawiają się postacie takie jak Siedmiogłowy Smok, Wąż oraz Bestia. Te wizje kulminują w Powtórnym Przyjściu Jezusa Chrystusa. Obrazowy i złożony język Apokalipsy sprawił, że jej interpretacja jest różnorodna: od historycystycznych, przez preterystyczne i futurystyczne, aż po idealistyczne lub symboliczne. Księga ta jest często postrzegana jako alegoria duchowej walki między dobrem a złem, co przyczyniło się do jej trwałego miejsca w kulturze chrześcijańskiej.