„Eneida” (łac. Aeneis) to rzymski poemat epicki autorstwa Publiusza Wergiliusza Marona, napisany heksametrem daktylicznym. Dzieło, składające się z 12 ksiąg i liczące łącznie 9892 wersy, opowiada o losach Trojańczyka Eneasza, który po upadku Troi wyrusza na tułaczkę, aby ostatecznie dotrzeć do Italii i stać się legendarnym protoplastą Rzymian. Poemat powstał na zamówienie cesarza Oktawiana Augusta i miał na celu ukazanie boskiego przeznaczenia Rzymu oraz podkreślenie legitymizacji jego władzy.
Strukturalnie „Eneida” nawiązuje do dwóch wielkich eposów Homera: pierwsze sześć ksiąg opisuje wędrówkę Eneasza i jego liczne przygody, analogiczne do podróży Odyseusza w „Odysei”, natomiast druga połowa poematu koncentruje się na wojnie, którą Eneasz toczy w Italii, przypominając tematykę „Iliady”. Ważnym elementem utworu jest przeznaczenie (fatum), któremu bohater musi się podporządkować, co prowadzi do wielu dramatycznych konfliktów, jak np. jego tragiczny romans z królową Kartaginy, Dydoną. Poemat zawiera liczne proroctwa, które zapowiadają przyszłą chwałę Rzymu i panowanie rodu Julijskiego, z którego wywodził się August.
„Eneida” miała ogromny wpływ na literaturę i kulturę europejską, stając się jednym z najważniejszych dzieł epoki klasycznej. Inspirowała zarówno poetów łacińskich, jak i twórców renesansowych oraz nowożytnych. Poemat kształtował rzymską tożsamość narodową i stanowił fundament propagandy cesarskiej, ukazując misję Rzymu jako narodu powołanego do cywilizowania świata. Do dziś „Eneida” pozostaje jednym z najważniejszych tekstów literatury światowej, a jej tematyka – wierność przeznaczeniu, poświęcenie i bohaterstwo – wciąż fascynuje badaczy i czytelników.