„Cierpienia młodego Wertera” Johanna Wolfganga Goethego to wyjątkowa powieść, która nie tylko wprowadza czytelnika w świat nieszczęśliwej miłości, ale także stanowi swoisty traktat o ludzkiej naturze, emocjach i niedoskonałościach. Stworzona na kanwie osobistych przeżyć autora, historia Wertera odzwierciedla doświadczenia Goethego z jego młodości, zwłaszcza jego nieodwzajemnioną miłość do Charlotte Buff. Powieść wpisuje się w nurt preromantyzmu i jest jednym z najważniejszych dzieł epoki burzy i naporu (niem. Sturm und Drang), której charakterystycznymi cechami są emocjonalność, bunt przeciwko konwencjom społecznym i eksploracja wewnętrznego świata bohaterów. Werter, jako alter ego Goethego, wyraża w swoim monologu liczne refleksje na temat życia, zwracając uwagę na dziecinność zarówno dorosłych, jak i swoją własną.
Motyw niemal dziecięcej wrażliwości przewija się przez całą powieść i dotyczy zarówno Wertera, jak i otaczających go ludzi. Bohater często obserwuje u dorosłych cechy, które wydają mu się nieprzystające do ich wieku i roli w społeczeństwie. Impulsywność, brak refleksji czy łatwe uleganie emocjom to, jego zdaniem, cechy przypisywane głównie dzieciom; afekty, jakie w dorosłym życiu powinny ustąpić miejsca rozsądkowi i dojrzałości. Paradoksalnie, Werter dostrzega te same cechy również u siebie, co odnosi się do jego autorefleksyjnej natury i umiejętności uznania własnych słabości, a nawet próby postrzegania ich jako atut. Jego niezdolność do zaakceptowania granic, jakie narzuca mu rzeczywistość, najlepiej uwidacznia się w relacji z Lottą. Choć wie, że kobieta jest związana z Albertem, nie potrafi uszanować jej decyzji i nieustannie, z uporem szuka jej uwagi, co świadczy o emocjonalnej niedojrzałości. Werterowi wystarczają drobne gesty, spojrzenia czy słowa, aby żywić nadzieję na odwzajemnienie uczucia, co podkreśla jego dziecinny sposób postrzegania miłości.
Dziecinność Wertera objawia się również w jego podejściu do życia. Bohater żyje chwilą, nie planując przyszłości ani nie podejmując prób rozwiązania swoich problemów w sposób racjonalny. Jego życie przypomina losy dziecka w ciele dorosłego, które kieruje się porywami impulsów i pragnieniami, ignorując konsekwencje swoich działań. Takie podejście do rzeczywistości, naznaczone naiwnością i brakiem wyobraźni co do swego wpływu na rzeczywistość, staje się fundamentem postawy werterycznej, w której idealizm i impulsywność dominują nad pragmatyzmem i rozwagą. Gwałtowność emocji, z jakimi zmaga się Werter, przywodzi na myśl dziecięce wybuchy namiętności, które są intensywne, lecz trudne do kontrolowania. Miłość do Lotty, smutek i złość, które targają bohaterem, stają się dla niego nieprzezwyciężonym ciężarem, prowadząc do tragedii.
Ostatecznie, Werter staje się ofiarą własnych uczuć, które postrzega jako niezmienne i wszechogarniające. Nie widzi w nich ulotności ani możliwości ukojenia, co czyni go więźniem chwili obecnej. Brak szerszej perspektywy i świadomości, że emocje przemijają, to cechy, które Goethe przypisuje zarówno dzieciom, jak i dorosłym. Bohater zauważa, że dorośli, choć z pozoru dojrzali, wciąż kierują się instynktami, potrzebują nagród i kar, by działać, i często nie wiedzą, dokąd zmierzają. W jego oczach wszyscy dorośli są jedynie większymi dziećmi, które udają dojrzałość. Takie spostrzeżenia, pełne goryczy i frustracji, odsłaniają nie tylko poglądy Wertera na ludzką naturę, ale także jego niezdolność do pogodzenia się z własnymi słabościami i ograniczeniami. Tragedia Wertera wynika z jego niemożności akceptacji zarówno siebie, jak i świata, w którym żyje, a jego dziecinność okazuje się zarówno źródłem cierpienia, jak i decydującym elementem jego charakteru.
Aktualizacja: 2024-11-15 18:05:34.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.