Felicjan Faleński przyszedł na świat 5 czerwca 1825 roku w Warszawie. Wykształcenie zdobył na Kursach Prawnych w Warszawie. Tam też poznał elitę kulturalną, przyjaźniąc się z takimi osobowościami jak: Józef Ignacy Kraszewski czy Cyprian Kamil Norwid. Za działalność polityczną skierowaną przeciwko okupantowi musiał uciekać na tereny pruskie. Przez kilka lat pracował w Bibliotece Zamoyskich.
W 1850 roku Felicjan Faleński opublikował debiutancki utwór w czasopiśmie „Biblioteka Warszawska”. Sześć lat później wydał pierwszy tomik Kwiaty i kolce (1856). W kolejnych kontynuował ironiczną metaforykę i klasyczną formę. Jako pierwszy pisał meandry, czyli krótkie wiersze przywołujące fraszki i epigramaty, a także odkrył piękno Tatr, czego pokłosie znajduje się w tomiku Odgłosy z gór (1871). Ponadto tworzył wiele prac z zakresu teorii literatury. Zgłębiał także twórczość innych literatów, przekładając na język polski utwory Horacego, Wergiliusza, Franciszka Petrarki czy Wiliama Szekspira. Zmarł w zapomnieniu 11 października 1910 roku w Warszawie.