Dziewica rajska, raz na wód wybrzeże
Spłynęła z nieba, ścieżką mknąc tą samą
Po której błędny z woli losów pędzę.
I kiedy ujrzy: że mię nic nie strzeże,
Siatkę mi z srebrnych oczek śnieżną tamą
Pod stopy rzuci, a jam się w jej przędzę
Wplątał; lecz z tego miałem pociech siła —
Tak słodko wtedy w oczy mi patrzyła! —