439

Człek, skarżąc niebu troski swe żebracze,
W łzach rzewnych ulgę miewać zwykł jedyną,
Lecz jej nie dozna ten, kto własną winą
Zgotował drugim gorzkich skarg rozpacze.
Gdy łzy, którymi dusza się rozpłacze,
Przez oczy z łzami nie spłyną.