Wiersze o górach odsłaniają przed oczyma naszej wyobraźni niezwykłe przestrzenie. Przenoszą czytelników w tajemniczy ląd, ukryty pośród sięgających nieba szczytów, spowitych białym śniegiem. Majestat gór rozpościera przed ludzkim wzrokiem oszałamiający widok. Ten monumentalny pomnik przyrody budzi jednocześnie zachwyt i przerażenie mieszkańców Ziemi. Niebotyczne szczyty napełniają serca ludzkie zarazem spokojem i lękiem. W słoneczne dni można odnaleźć w nich ciszę i odpoczynek. Góry kryją także w sobie śmiertelne niebezpieczeństwo. Z tego względu obcowanie z nimi nastraja człowieka do zadumy i refleksji. Pozwalają one doświadczyć nieopisanego piękna przyrody, jej siły i rządzących nią praw. Są przestrzenią dla doświadczenia własnej kruchości, ale też cudu istnienia.
Góry inspirują kolejne pokolenia artystów do tworzenia dzieł poświęconych ich wznoszeniu nad poziomem mórz oraz oddziaływaniu na ludzką psychikę i wyobraźnię. Poeci również ulegają nieprzejednanemu urokowi najwyższych szczytów Ziemi. W ich wierszach możemy znaleźć odbicie różnych scen, przeżyć i stanów wynikających z obcowania z górskim krajobrazem. Autorzy opisują góry w wielu ujęciach, aspektach i momentach. Inspirację poetycką stanowią zauważone szczegóły krajobrazu, wydarzenia mające miejsce w otoczeniu gór, świat przyrody i przeżycia rodzące się w ich majestacie. Motywy górskie budzą też szereg głębokich rozważań, porównań i skojarzeń. Dotykają istotnych aspektów ludzkiej egzystencji. Ich osadzone w naturalnym środowisku przestrzenie przywołują liczne poetyckie ujęcia i nawiązania do obserwowanych scen górskich.
Polscy twórcy również dają się uwieść porywającej sile i urokowi Tatr, leżących na południowej granicy kraju. Ich bujna przyroda, szczyty, przełęcze, doliny i jaskinie stanowią liczne inspiracje oraz powracające motywy utworów poetyckich. Malowniczy opis krajobrazu, ożywiony dźwiękiem przyrody, z niemalże filmowym obrazem zmieniających się ujęć i zbliżeń pierwszoplanowej przyrody zawarł Jan Kasprowicz w swoim wierszu „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach”. Mistyczne Tatry uwiecznił z kolei Kazimierz Przerwa – Tetmajer. Porównał ich obraz m.in. do ołtarza, na którym zostaje złożona ofiara Bogu. Pisał też o nich w następujących słowach: "ciche, mistyczne Tatry, owe wieczne głusze zimowych, śnieżnych pustyń".
Wiersze o górach bardzo często opisują krajobraz w różnych zmieniających się aspektach. Leopold Staff w utworze "Noc księżycowa w górach” spogląda na góry z perspektywy wszechświata. Sytuuje je "w hełmie nieba pod Drogi Mlecznej pióropuszem”. Z kolei Maria Pawlikowska-Jasnorzewska opisuje z pozoru ciche i niemalże śpiące śnieżne szczyty. Jej wiersz "Góry" podkreśla wyraziście ich realne niebezpieczeństwo: "jak garść liści spadają z nich najlepsi, najpierwsi turyści...". W utworze "W górach" Krzysztof Kamil Baczyński opisuje Boga przechadzającego się pośród hal: "widzę gdy czasem chodzi po halach Bóg - poeta zielonego lasu".
Górskie inspiracje tematyczne wierszy często prowadzą do ponadczasowych i uniwersalnych rozważań. Krajobraz gór jest swoistą metaforą ludzkiego życia, które niesie w sobie całą paletę uczuć i przeżyć. W górach możemy zmierzyć się nie tylko z wyzwaniem stawianym człowiekowi przez przyrodę, ale też z samym sobą. Doświadczamy tu tęsknoty za wolnością i jednocześnie fundamentalnej dla każdego człowieka potrzeby bezpieczeństwa, której martwa przyroda nie może zagwarantować. Poszukujemy odpowiedzi na szereg pytań dotyczących ludzkiej kondycji i miejsca w otaczającym świecie przyrody. W zaciszu domowym karty poezji przenoszą nasze myśli na archipelag piętrzących się gór. Możemy smakować ich bezkresu w literackim wydaniu, a także próbować zachwycać się nimi, nawet jeśli sami nie odwiedziliśmy nigdy terenów górskich. Wiersze o górach przywołują też wspomnienia własnych minionych wypraw, które z pewnością na zawsze pozostają w sercu i pamięci.
Najpopularniejsze zbiory wierszy w naszym serwisie.