„Ojciec Goriot” to powieść Honoré de Balzaka, która opowiada losy mieszkańców dziewiętnastowiecznego Paryża. Jest to wielowątkowa opowieść, a każdy z wątków przeplata się ze sobą, tworząc nowe spojrzenie na oś fabuły. Wątki dotyczą głównie bohaterów i relacji między nimi.
Jan Joachim Goriot to handlarz mąką, który dla swoich córek poświęcił całe życie. Po śmierci matki Anastazja i Delfina były rozpieszczane do granic możliwości. Ojciec spełniał każdą ich zachciankę, fundował drogie prezenty i uwielbiał spędzać z nimi czas. To jednak sprawiło, że siostry nie zostały nauczone miłości, wdzięczności, odpowiedzialności, a jedynie postawy roszczeniowej, brania i żądania. Pieniądze i bogactwo kompletnie je zaślepiły i sprawiły, że grubość portfela decydowała w ich oczach o wartości człowieka.
To wychowanie mści się na Goriocie, który zostaje całkowicie sam na starość. Córki się nim nie interesują, ograniczają kontakty, a przychodzą jedynie wtedy, kiedy potrzeba im kolejnych pieniędzy. Obie wyszły bardzo bogato za mąż i robią wszystko, by zabłysnąć wśród paryskiej arystokracji. Ich dnie upływają na plotkach, balach, wystawnych kolacjach, przymierzaniu sukien i klejnotów. Wstydzą się ojca, który przez ich zachcianki zostaje wpędzony w chorobę. Goriot umiera sam, w otoczeniu przyjaciół. Córki nie przybywają, by się pożegnać. Nie ma ich również na pogrzebie ojca.
Eugeniusz Rastignac to ubogi chłopak pochodzący z południa Francji. Przyjeżdża do stolicy, by studiować prawo, rozwijać się i zarabiać pieniądze, którymi później podzieli się z rodziną. Mieszka i żyje skromnie. Pod wpływem krewnej, która jest bardzo wpływową arystokratką, pragnie wejść do świata elit, zdobywać majątek, powagę i uznanie. Dawne ideały i wartości odchodzą na bok, ponieważ wizja szybkiego bogactwa jest bardziej kusząca.
Rastignac powoli przechodzi ze świata dawnych wartości do zdemoralizowanego świata, gdzie rządzi jedynie pieniądz. Początkowo przerażają go własne myśli, jednak przyzwyczaja się do nich. Nawiązuje romans z Delfiną, który nie ma w sobie nic z uczucia. To chłodna kalkulacja, która ma na celu wprowadzić ich oboje na salony i zdobyć pieniądze. Jednocześnie przyjaźń z Goriotem sprawia, że chłopak ma w sobie jeszcze trochę dawnych, młodzieńczych ideałów. Lecz po śmierci przyjaciela całkowicie zapomina o wcześniejszym poglądzie na świat i pozwala sobie na pełną demoralizację i zawładnięcie przez Paryż.
Vautrin to mężczyzna w średnim wieku, który mieszka skromnie w tym samym pensjonacie, co Rastignac i Goriot. Ukrywa się tam, ponieważ jest poszukiwanym zbrodniarzem pod pseudonimem Ołży. Vautrin naprawdę nazywa się Jakub Collin. Jest sympatyczną osobą, która lubi dzielić się swoimi radami z innymi, głównie z Rastignacem, z którym się przyjaźni. Namawia go, by traktował kobiety w sposób instrumentalny i wykorzystywał je do zdobycia majątku.
Chce ułatwić Eugeniuszowi drogę do bogactwa, zabijając brata Wiktoryny, z którą Rastignac miałby wziąć ślub i przejąć jej majątek. Tłumaczy chłopakowi, jak funkcjonuje paryska elita i wyjaśnia, że jest to środowisko na wylot niemoralne i fałszywe. Vautrin jest drogowskazem moralnym, który piętnuje zachowania arystokratów. On sam je powiela, jednak mówi o tym otwarcie, nie ukrywa tego tak, jak to robią szlachcice. Vautrin to pewnego rodzaju głos sumienia Eugeniusza, który sprawia, że chłopak postanawia wsiąknąć w salonowy świat Paryża.
Córki Goriota nigdy nie zaznały prawdziwej miłości czy opieki. Ich ojciec wiecznie pracował, by mieć pieniądze na spełnianie zachcianek dzieci. Jednocześnie nie nauczył ich wartości wyższych, a przekazał jedynie żądzę pieniądza. Kobiety pragnęły dostać się do salonów elit paryskich. Bogato wyszły za mąż, jednak nie były to małżeństwa z miłości, a z rozsądku i majątku.
Obie posiadały kochanków, Anastazja miała z nim nawet dzieci. Nie utrzymywały kontaktów z ojcem, ponieważ wstydziły się go. Jednocześnie nienawidziły też siebie wzajemnie – Delfina nienawidziła Anastazji, ponieważ ta wyszła za szlachcica, a Anastazja nienawidziła Delfiny, ponieważ siostra miała swobodę finansową, której nie ograniczał mąż. Delfina nawiązała romans z Eugeniuszem, ponieważ było to dla niej korzystne – Eugeniusz mógł wprowadzić ja na salony. Siostry nie interesowały się losem ojca, którego nie odwiedziły nawet w chwili śmierci. Nie uczestniczyły również w pogrzebie.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.