Eugeniusz de Rastignac to jeden z głównych bohaterów powieści „Ojciec Goriot” Honoré de Balzaka, która została wydana w 1835 roku i opowiada historie mieszkańców dziewiętnastowiecznego Paryża.
Eugeniusz jest młodym studentem prawa, który pochodzi z ubogiej, wiejskiej rodziny szlacheckiej, mieszkającej na południu Francji. Cechuje go energiczność i chęć działania. Jest sympatyczny i z każdym potrafi się dogadać. Czarne włosy odbijają się od jasnej cery i niebieskich oczu chłopaka, przez co postrzegany jest jako przystojny i urodziwy. Szaleje za nim wiele panien. Mieszka w pensjonacie wdowy Vauquer, ponieważ nie stać go na inne lokum. Pieniądze, które dostał od rodziny, nie pozwalają mu na godne życie. Ma nadzieję, że uda mu się zarobić duże pieniądze w krótkim czasie i dostać się na salony paryskiej elity.
Pani de Marcillac, ciotka Eugeniusza, napisała list do wicehrabiny de Beauséant, która jest daleką krewną studenta. W liście chłopak jest polecony jako zdolny, młody i ambitny mężczyzna, który przyjechał do Paryża, by studiować i odmienić swoje życie. Pani de Beauséant otacza go opieką, wprowadza na salony i uczy paryskiego życia oraz zasad panujących wśród arystokracji. Jednocześnie sprawia, że w Eugeniuszu upadają piękne i kolorowe wizje życia wśród szlachty – pani de Beauséant pokazuje krewnemu, że to środowisko jest fałszywe, obłudne i pełne intryg, a jedyne, co się liczy, to majątek i pieniądze.
Eugeniusz jest zszokowany tym, jak wygląda paryskie życie. Wychowywany na wsi chłopak jest przywiązany do swojej rodziny, która jest dla niego najważniejsza. Uczucia, moralność i uczciwość to cnoty, którymi kieruje się w życiu. Nie może więc zrozumieć, czemu arystokracja jest tak zdemoralizowana. Postanawia wyrwać się z błędnego koła i przełamać stereotyp szlachcica, który do bogactwa dochodzi w sposób nieuczciwy. Eugeniusz chce zdobyć uczciwą pracę, lecz Vautrin wyjaśnia mu, że w ten sposób nie dorobi się jakiejkolwiek fortuny. Eugeniusz nie bierze udziału w zabójstwie brata Wiktoryny, chociaż byłoby to dla niego opłacalne, ponieważ dziewczyna odziedziczyłaby majątek, a Rastignac mógłby ją pojąć za żonę.
Eugeniusz początkowo nie chce słuchać pani de Beauséant, która poleca mu wykorzystywanie kobiet w celu mnożenia majątku i wspinania się wyżej w hierarchii społecznej. Młody student nie potrafi w ten sposób traktować partnerek. Sytuacja zmienia się, kiedy poznaje Delfinę de Nucingen, córkę Goriota i żonę barona Nucingena. Zakochuje się w niej, jednak nie ma zamiaru wiązać się z kobietą na stałe. Korzysta z jej majątku i tego, że kobieta sama oferuje mu drogie podarunki. Nie ma skrupułów, by dzięki Delfinie zdobywać nowe znajomości i chadzać na wytworne kolacje.
Eugeniusz ma dwójkę przyjaciół, mieszkańców pensjonatu, Goriota i Vautrina. Goriot jest dla niego niczym ojciec. Eugeniusz opiekuje się nim, kiedy mężczyzna zaczyna chorować. Kupuje mu leki, chociaż jego finanse nie są na tyle wystarczające. Powiadamia także Anastazję i Delfinę o tym, że ich ojciec jest chory. Eugeniusz robi to bezinteresownie, nie chce nic w zamian od Goriota, co jest dla starca sporym zaskoczeniem. Pokrywa także koszty pogrzebu Goriota, który, ze względu na stan majątkowy Rastignaca, jest bardzo skromny. Po śmierci przyjaciela Eugeniusz rozumie, że w Paryżu nie ma już żadnej osoby, która mogłaby trzymać go w ryzach dawnych wartości. Postanawia oddać się paryskiemu życiu w pełni, nie mając skrupułów i moralności. Nie opiera się już demoralizacji arystokracji ze stolicy, ponieważ nie widzi w tym już sensu. Woli wsiąknąć w to środowisko, wiedząc, że jedynie to może przynieść mu zysk.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.