Eugeniusz Rastignac - charakterystyka

Autorka charakterystyki: Ilona Kowalska.

Eugeniusz de Rastignac to je­den z głów­nych bo­ha­te­rów po­wie­ści „Oj­ciec Go­riot” Ho­no­ré de Bal­za­ka, któ­ra zo­sta­ła wy­da­na w 1835 roku i opo­wia­da hi­sto­rie miesz­kań­ców dzie­więt­na­sto­wiecz­ne­go Pa­ry­ża.

Charakterystyka Eugeniusza Rastignaca

Eu­ge­niusz jest mło­dym stu­den­tem pra­wa, któ­ry po­cho­dzi z ubo­giej, wiej­skiej ro­dzi­ny szla­chec­kiej, miesz­ka­ją­cej na po­łu­dniu Fran­cji. Ce­chu­je go ener­gicz­ność i chęć dzia­ła­nia. Jest sym­pa­tycz­ny i z każ­dym po­tra­fi się do­ga­dać. Czar­ne wło­sy od­bi­ja­ją się od ja­snej cery i nie­bie­skich oczu chło­pa­ka, przez co po­strze­ga­ny jest jako przy­stoj­ny i uro­dzi­wy. Sza­le­je za nim wie­le pa­nien. Miesz­ka w pen­sjo­na­cie wdo­wy Vau­qu­er, po­nie­waż nie stać go na inne lo­kum. Pie­nią­dze, któ­re do­stał od ro­dzi­ny, nie po­zwa­la­ją mu na god­ne ży­cie. Ma na­dzie­ję, że uda mu się za­ro­bić duże pie­nią­dze w krót­kim cza­sie i do­stać się na sa­lo­ny pa­ry­skiej eli­ty.

Pani de Mar­cil­lac, ciot­ka Eu­ge­niu­sza, na­pi­sa­ła list do wicehrabiny de Beauséant, któ­ra jest da­le­ką krew­ną stu­den­ta. W li­ście chło­pak jest po­le­co­ny jako zdol­ny, mło­dy i am­bit­ny męż­czy­zna, któ­ry przy­je­chał do Pa­ry­ża, by stu­dio­wać i od­mie­nić swo­je ży­cie. Pani de Be­au­séant ota­cza go opie­ką, wpro­wa­dza na sa­lo­ny i uczy pa­ry­skie­go ży­cia oraz za­sad pa­nu­ją­cych wśród ary­sto­kra­cji. Jed­no­cze­śnie spra­wia, że w Eu­ge­niu­szu upa­da­ją pięk­ne i ko­lo­ro­we wi­zje ży­cia wśród szlach­ty – pani de Be­au­séant po­ka­zu­je krew­ne­mu, że to śro­do­wi­sko jest fał­szy­we, ob­łud­ne i peł­ne in­tryg, a je­dy­ne, co się li­czy, to ma­ją­tek i pie­nią­dze.

Eu­ge­niusz jest zszo­ko­wa­ny tym, jak wy­glą­da pa­ry­skie ży­cie. Wy­cho­wy­wa­ny na wsi chło­pak jest przy­wią­za­ny do swo­jej ro­dzi­ny, któ­ra jest dla nie­go naj­waż­niej­sza. Uczu­cia, mo­ral­ność i uczci­wość to cno­ty, któ­ry­mi kie­ru­je się w ży­ciu. Nie może więc zro­zu­mieć, cze­mu ary­sto­kra­cja jest tak zde­mo­ra­li­zo­wa­na. Po­sta­na­wia wy­rwać się z błęd­ne­go koła i prze­ła­mać ste­reo­typ szlach­ci­ca, któ­ry do bo­gac­twa do­cho­dzi w spo­sób nie­uczci­wy. Eu­ge­niusz chce zdo­być uczci­wą pra­cę, lecz Vau­trin wy­ja­śnia mu, że w ten spo­sób nie do­ro­bi się ja­kiej­kol­wiek for­tu­ny. Eu­ge­niusz nie bie­rze udzia­łu w za­bój­stwie bra­ta Wik­to­ry­ny, cho­ciaż by­ło­by to dla nie­go opła­cal­ne, po­nie­waż dziew­czy­na odzie­dzi­czy­ła­by ma­ją­tek, a Ra­sti­gnac mógł­by ją po­jąć za żonę.

Eu­ge­niusz po­cząt­ko­wo nie chce słu­chać pani de Be­au­séant, któ­ra po­le­ca mu wy­ko­rzy­sty­wa­nie ko­biet w celu mno­że­nia ma­jąt­ku i wspi­na­nia się wy­żej w hie­rar­chii spo­łecz­nej. Mło­dy stu­dent nie po­tra­fi w ten spo­sób trak­to­wać part­ne­rek. Sy­tu­acja zmie­nia się, kie­dy po­zna­je Delfinę de Nucingen, cór­kę Go­rio­ta i żonę ba­ro­na Nu­cin­ge­na. Za­ko­chu­je się w niej, jed­nak nie ma za­mia­ru wią­zać się z ko­bie­tą na sta­łe. Ko­rzy­sta z jej ma­jąt­ku i tego, że ko­bie­ta sama ofe­ru­je mu dro­gie po­da­run­ki. Nie ma skru­pu­łów, by dzię­ki Del­fi­nie zdo­by­wać nowe zna­jo­mo­ści i cha­dzać na wy­twor­ne ko­la­cje.

Eu­ge­niusz ma dwój­kę przy­ja­ciół, miesz­kań­ców pen­sjo­na­tu, Go­rio­ta i Vau­tri­na. Goriot jest dla nie­go ni­czym oj­ciec. Eu­ge­niusz opie­ku­je się nim, kie­dy męż­czy­zna za­czy­na cho­ro­wać. Ku­pu­je mu leki, cho­ciaż jego fi­nan­se nie są na tyle wy­star­cza­ją­ce. Po­wia­da­mia tak­że Ana­sta­zję i Del­fi­nę o tym, że ich oj­ciec jest cho­ry. Eu­ge­niusz robi to bez­in­te­re­sow­nie, nie chce nic w za­mian od Go­rio­ta, co jest dla star­ca spo­rym za­sko­cze­niem. Po­kry­wa tak­że kosz­ty po­grze­bu Go­rio­ta, któ­ry, ze wzglę­du na stan ma­jąt­ko­wy Ra­sti­gna­ca, jest bar­dzo skrom­ny. Po śmier­ci przy­ja­cie­la Eu­ge­niusz ro­zu­mie, że w Pa­ry­żu nie ma już żad­nej oso­by, któ­ra mo­gła­by trzy­mać go w ry­zach daw­nych war­to­ści. Po­sta­na­wia od­dać się pa­ry­skie­mu ży­ciu w peł­ni, nie ma­jąc skru­pu­łów i mo­ral­no­ści. Nie opie­ra się już de­mo­ra­li­za­cji ary­sto­kra­cji ze sto­li­cy, po­nie­waż nie wi­dzi w tym już sen­su. Woli wsiąk­nąć w to śro­do­wi­sko, wie­dząc, że je­dy­nie to może przy­nieść mu zysk.


Prze­czy­taj tak­że: Vautrin (Jakub Collin) - charakterystyka

Ak­tu­ali­za­cja: 2022-08-11 20:24:00.

Sta­ra­my się by na­sze opra­co­wa­nia były wol­ne od błę­dów, te jed­nak się zda­rza­ją. Je­śli wi­dzisz błąd w tek­ście, zgłoś go nam wraz z lin­kiem lub wy­ślij ma­ila: kon­takt@po­ezja.org. Bar­dzo dzię­ku­je­my.