„Medaliony” to zbiór ośmiu opowiadań Zofii Nałkowskiej, opublikowany w 1946 roku, stanowiący jedno z pierwszych literackich świadectw zbrodni nazistowskich w Polsce. Autorka, pracując w Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich, zebrała autentyczne relacje świadków i ocalałych, przedstawiając je w prostej, surowej narracji, pozbawionej emocjonalnych komentarzy. Opowiadania ukazują brutalność okupanta oraz tragedię ludności cywilnej, poruszając m.in. temat eksperymentów pseudomedycznych, obozowego kanibalizmu czy egzekucji więźniów. Przewodnim mottem zbioru stały się słowa: „Ludzie ludziom zgotowali ten los”, podkreślające uniwersalny wymiar ludzkiego okrucieństwa.
Nałkowska w „Medalionach” koncentruje się na dokumentowaniu rzeczywistości wojennej, unikając fikcji literackiej czy rozbudowanych analiz psychologicznych. Jej opowieści składają się z krótkich, przejmujących scen ukazujących codzienność ofiar, ich cierpienie i degradację moralną w ekstremalnych warunkach. Każde opowiadanie stanowi osobne świadectwo, jednak razem tworzą całościowy obraz tragedii Holokaustu i niemieckiej okupacji. Dzięki surowemu stylowi i oszczędnym środkom wyrazu zbiór ten do dziś pozostaje jednym z najważniejszych dzieł polskiej literatury dokumentalnej, przypominającym o ludzkiej zdolności do zarówno heroizmu, jak i niewyobrażalnego okrucieństwa.