Autorytet to według jednej z licznych definicji tego pojęcia osoba ciesząca się wyjątkowym uznaniem i szacunkiem. Ludzie, którzy w taki autorytet wierzą, są skłonni słuchać jego opinii, obdarzać go zaufaniem czy też wzorować się na jego postawie czy zachowaniu. Autorytet często potrafi bowiem wskazywać innym drogę, dawać do zrozumienia, co jest słuszne, a co nie. Od autorytetu można się też uczyć i przejmować jego wartości moralne. Dostrzegli to także twórcy literatury, przez co postaci licznych autorytetów można odnaleźć w ich dziełach, powieściach, opowiadaniach czy innych tekstach. Ma to miejsce na przykład w „Przedwiośniu” Stefana Żeromskiego, „Sklepach cynamonowych” Brunona Schulza, „Sposobie na Alcybiadesa” Edmunda Niziurskiego czy w „Madame” Antoniego Libery.
„Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego opowiada historię dorastającego Cezarego Baryki. Jest on przez część powieści nastoletni chłopcem, a potem bardzo młodym mężczyzną. Na tym etapie życia szukanie różnego rodzaju autorytetów jest dość typowe. Baryka najpierw odrzuca autorytet swoich rodziców i wierzy w ideały rewolucji bolszewickiej. Gdy pojawia się w Polsce, to spotyka byłego ukochanego matki, czyli Szymona Gajowca.
Gajowiec właśnie staje się dla Baryki kolejnym autorytetem. Traktował Cezarego jak własnego syna i przedstawiał mu własne autorytety moralne, mimo iż chłopak różnił się od niego poglądami. Gajowiec zyskał dość duży wpływ na Cezarego. Mężczyzna był prawdziwym patriotą, co Cezary zaczął mimo woli od niego także przejmować i wplatać we własne poglądy. Ostatecznie to właśnie Gajowiec sprawił, że Baryka stał się patriotą i ojczyzna okazała się być dla niego bardzo ważna, mimo ideałów rewolucyjnych, jakie cały czas on wyznawał.
„Sklepy cynamonowe” Brunona Schulza pokazuje, jak postać rodzica może stać się dla dziecka autorytetem. W przypadku bohatera tych opowiadań był to jego ojciec. Pracował on jako kupiec bławatny, ale w oczach syna był prawdziwym czarodziejem, mającym dostęp do spraw nieznanych innym śmiertelnikom. Z czasem ojciec przez chorobę znacznie odsunął się od rodziny i przestał być jej częścią, ale w oczach dziecka zawsze był kimś niezwykłym.
Ojciec był niczym ktoś, kto stwarzał od podstaw światy, jak prawdziwy demiurg. Jego niezwykłe zachowanie wyróżniało go spośród innych w oczach małego dziecka i sprawiało, że przyciągał jego uwagę. Nie przystawał on do zwyczajnej rzeczywistości, co z kolei sprawiało, że był bardzo fascynujący. Ojciec był też łącznikiem ze światem wyższych idei.
„Sposób na Alcybiadesa” Edmunda Niziurskiego to opowieść, w której nauczyciel staje się mimo woli dla uczniów autorytetem. Początkowo stary Alcybiades nie był przez dzieci szanowany. Gdy jednak zaczęły one kombinować, w jaki sposób z łatwością prześlizgnąć się przez lekcje historii i zaczęły mimo woli angażować się w ten przedmiot, to Alcybiades stał się dla nich fascynującą osobą. Jego miłość do historii sprawiła, że uczniowie nieświadomie także zaczęli ją podzielać.
W powieści Antoniego Libery pod tytułem „Madame” to nauczycielka francuskiego staje się dla dorastającego ucznia obiektem fascynacji i autorytetem. Uosabia bowiem ona zupełnie inny, zachodni świat, tak odmienny od polskiej rzeczywistości czasu PRL-u. Jej aspiracje, plany i sposób bycia są inspirujące i stanowią motywację do oderwania się od przykrych realiów życia w Polsce i do aspirowania do osiągnięcia czegoś więcej w życiu. Uczeń inspiruje się zatem Madame i pragnie ją naśladować w wielu aspektach. Dzięki temu sprawia, że jego życie biegnie zupełnie innym torem i zmienia swoją postać. Osiąga to dzięki właściwemu autorytetowi.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.