Jednym z najbardziej znanych polskich twórców literatury dla dzieci i młodzieży wciąż pozostaje Edmund Niziurski, czyli autor powieści zatytułowanej „Sposób na Alcybiadesa”. Opowiada ona o zmaganiach uczniów pewnej warszawskiej szkoły z gronem pedagogicznym, czego efektem jest zakupienie przez czwórkę przyjaciół - Ciamciarę, Zasępę, Pędzla oraz Słabego - „sposobu” na tytułowego Alcybiadesa, czyli profesora historii.
Alcybiades to tak naprawdę profesor Tymoteusz Misiak, przezwany w ten sposób przez uczniów. Alcybiades pracuje w warszawskiej szkole imienia Samuela Lindego. Jego życie zawodowe polega na edukacji i pracy z młodzieżą, mimo iż sam ma już ponad sześćdziesiąt lat. Zaawansowany wiek znacząco wpływa na jego relacje z uczniami, charakteryzowane przez dystans, a jednocześnie ze strony nauczyciela - ciepła i wyrozumiałości. Mimo wieku, Misiak przejawia wielką pasję do swojego przedmiotu - historii, która stanowi dla niego najważniejszy element życia. Profesor często wplata w swoje wypowiedzi łacińskie sentencje, co świadczy o jego erudycji i zamiłowaniu do klasycznych tradycji. Jego metody nauczania są nietypowe – podczas odpytywania szczególnie interesują go uczniowie z historycznymi nazwiskami, które wywołuje jako pierwsze. Jego przywiązanie do przeszłości przejawia się także w obronie wartościowych przedmiotów, takich jak popiersie Katona, które ocalił przed wyrzuceniem, doceniając jego historyczne znaczenie. Fakt, że rzeźba przetrwała II wojnę światową, dodaje jej dodatkowej wartości w oczach profesora.
Opis profesora Misiaka dość szczegółowo skupia się na jego cechach fizycznych, które wyraźnie wskazują na jego wiek. Łysina, pomarszczona skóra i obwisłe ramiona to oznaki starości, które podkreślają jego życiowe doświadczenie. Niemodne i często pogniecione ubranie, uzupełnione okularami o grubych szkłach, dopełniają obrazu nieco ekscentrycznego nauczyciela. Mimo tych cech, które mogłyby uczynić go obiektem żartów, uczniowie postrzegają go jako poczciwego i dobrodusznego człowieka. Jego skłonność do zamyślenia i pochylona postawa sugerują pewną nieporadność, ale jednocześnie dodają mu uroku. Profesor wydaje się oderwany od rzeczywistości, co czyni go jeszcze bardziej nietypowym pedagogiem.
Misiak nosi przydomek „Alcybiades”, co nawiązuje do starożytnego wodza ateńskiego, choć sam profesor nie przepada za tym porównaniem. Alcybiades jako postać historyczna kojarzył się z rozrzutnością i brakiem rozwagi, a Misiak, choć znał swoje przezwisko, nie okazywał szczególnego wzburzenia. Dyrektor szkoły, obserwując jego niepraktyczność i skłonność do „bujania w obłokach”, sugerował, że Misiak powinien raczej poświęcić się pracy naukowej lub duchownej, niż nauczaniu młodzieży. Jednak mimo sceptycyzmu dyrektora, nie było łatwo znaleźć dla niego zastępstwo, co pozwalało profesorowi nadal pełnić swoje obowiązki. W oczach uczniów jego „niepraktyczność” stawała się raczej zaletą niż wadą, budując jego autorytet w nieoczekiwany dla wszystkich sposób.
Alcybiades wyróżniał się wyjątkowym podejściem pedagogicznym – był łagodny i wyrozumiały wobec uczniów. Nie krzyczał ani nie wyrzucał ich z klasy, nawet jeśli zachowywali się nieodpowiednio. Wygłupy młodzieży traktował z pobłażliwością, uznając je za naturalny element dorastania. Jego nietypowe poczucie humoru przejawiało się choćby w wywoływaniu uczniów do odpowiedzi wyłącznie w specyficznych warunkach, takich jak niskie ciśnienie atmosferyczne. Dzięki temu uczniowie nie czuli się zastraszani, a atmosfera w jego klasie była luźna i przyjazna.
Profesor Misiak był świadomy, że dla większości uczniów historia nie jest ulubionym przedmiotem, dlatego zmiana, jaka zaszła w klasie ósmej A, była dla niego ogromnym zaskoczeniem. Ich nagłe zainteresowanie historią sprawiło, że Alcybiades zaczął inaczej postrzegać swoją rolę w tej klasie. Zaproponował im triumwirat – układ, który pozwalał uczniom swobodnie zgłębiać zagadnienia historyczne, jednocześnie eliminując stres związany z tradycyjnym odpytywaniem. Taka elastyczność i otwartość profesora pomogły mu nawiązać głębszą więź z uczniami, co zaowocowało prawdziwym sukcesem dydaktycznym.
Mimo trudności, jakie sprawiali uczniowie z ósmej A innym nauczycielom, Misiak był w stanie nawiązać z nimi autentyczną więź. Jego otwartość i zaangażowanie sprawiły, że młodzież zaczęła darzyć go sympatią i szacunkiem. Uczniowie byli przekonani, że sukces wynikał z jego metodyki nauczania, podczas gdy w rzeczywistości kluczową rolę odgrywały jego cierpliwość, wyrozumiałość i umiejętność dostrzegania w młodzieży potencjału. Dzięki niemu uczniowie nie tylko zyskali wiedzę, ale także zaczęli rozwijać pasję do historii.
Dobra relacja z uczniami wpłynęła pozytywnie również na samego profesora. Stał się bardziej pewny siebie i widocznie ożywiony. Kupno nowej koszuli w różowe groszki symbolizowało jego odmłodzenie i powrót do wiary w sens misji pedagogicznej. Wyprostowana postawa oraz energia, jaką wnosił do swojej pracy, były dowodem na to, że współpraca z uczniami z ósmej A stała się dla niego źródłem inspiracji i motywacji. Alcybiades, odnajdując wspólny język z młodzieżą, stał się dla nich mentorem, jednocześnie sam doświadczając głębokiej satysfakcji zawodowej.
Aktualizacja: 2024-11-18 20:45:26.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.