Madame to tytułowa bohaterka powieści Antoniego Libery. Kobieta owiana jest aurą tajemnicy, dzięki czemu staje się jeszcze bardziej fascynująca: nie tylko dla głównego bohatera, ale też czytelnika.
Autor dawkuje informacje na temat Madame, czytelnik stopniowo poznaje bohaterkę, a niektóre informacje znane narratorowi, nie są ujawniane odbiorcy. Nie wiemy nawet, jak ma na pierwsze imię i nazwisko. Autor ujawnia tylko, że drugie imię kobiety to Wiktoria. Madame była nauczycielką francuskiego i dyrektorką szkoły średniej, do której uczęszczał narrator. Ze względu na pełnioną funkcję, uczniowie nazywali ją Madame la Directrice.
Madame wyróżniała się na tle innych kobiet żyjących w czasach PRL-u. W momencie rozpoczęcia akcji powieści miała trzydzieści jeden lat, urodziła się 27 stycznia 1935 roku w Alpach. Ukończyła romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim, była bardzo dobrą studentką. Narrator poznał również historię jej rodziców: Maksymiliana i Klary. Madame w bolesny sposób straciła oboje rodziców: jej matka zginęła w wypadku samochodowym, a ojciec zmarł na zawał w areszcie. Wcześniej Madame mieszkała w Hiszpanii i Francji, trudno było jej odnaleźć się w socjalistycznej Polsce. Pomagał jej przyjaciel ojca, profesor Monteń, ale Wiktoria pozostawała przygnębiona i zamknięta w sobie, marzyła o powrocie do Francji.
Madame często stawała się obiektem plotek, ze względu na swoją odmienność. Chodziła w eleganckich, produkowanych na zachodzie ubraniach, nosiła biżuterię, a bił od niej zapach dobrych francuskich perfum. Miała kasztanowe, krótkie włosy, które zawsze były starannie ułożone. Była chłodna i zdystansowana, narrator porównał ją do Królowej Śniegu. U młodych nauczycieli wywoływała zazdrość, u starszych – nieufność. Plotkowano na temat jej stanu cywilnego, ponieważ nie miała męża i mieszkała sama. Później narrator dowiedział się, że w Madame zakochał się syn profesora Montenia, Jerzyk, ale kobieta nie odwzajemniała jego uczucia. Była tak zdeterminowana, aby wyjechać do Francji, że była gotowa na poświęcenia – chciała nawet wyjść za Francuza, ale Jerzyk udaremnił te plany. Jak odkrył narrator, Madame prawdopodobnie romansowała z dyrektorem Service Culturel.
Wyjazd do Francji był celem, któremu Madame podporządkowała swoje życie. Prawdopodobnie wstąpiła nawet do partii, aby zostać dyrektorką szkoły i zrealizować projekt wprowadzenia francuskiego jako języka wykładowego. Dzięki temu wiedziała, że będzie miała możliwość szkolenia się we Francji. Madame nie była ideałem: posunęła się do kłamstwa i wyolbrzymiała wyniki uczniów, aby udowodnić, że szkoła jest gotowa na wprowadzenie francuskiego. Nawet mieszkając w Polsce, Madame wciąż duchem była we Francji. Oglądała francuskie sztuki, uczestniczyła w wydarzeniach związanych z kulturą francuską. W końcu Madame osiągnęła swój cel: otrzymała paszport służbowy i wyjechała do Paryża.
Madame obserwujemy oczami zakochanego w niej narratora. Dotknięcie dłoni, wspólny spacer czy taniec urastały dla niego do rangi wielkich wydarzeń. Nauczycielka zachowała jednak granice: odmówiła mu pocałunku, a na lekcjach traktowała jak każdego innego ucznia. Jej uczucia do chłopaka pozostają tajemnicą: z jednej strony był młodszym od niej uczniem, ale z drugiej oboje mieli poetyckie dusze i na balu maturalnym sama zaproponowała mu, aby ją odprowadził. Mimo wszystko wiemy, że Madame pamiętała o narratorze, nawet mieszkając we Francji: wysłała mu prezent na dwudzieste urodziny. Nigdy się już jednak nie spotkali.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.