Granica to powieść Zofii Nałkowskiej, wydana w 1935 roku, uznawana za jedno z najważniejszych dzieł literatury międzywojennej. Jest to utwór o złożonej strukturze narracyjnej, łączący cechy powieści psychologicznej, obyczajowej i społecznej. Opowiada historię Zenona Ziembiewicza, który stopniowo wspina się po szczeblach kariery, jednocześnie wikłając się w skomplikowane relacje uczuciowe. Jego losy ukazane są w perspektywie retrospektywnej, a tytułowa „granica” odnosi się zarówno do moralnych, jak i społecznych barier, które bohater przekracza w swoim życiu. Powieść porusza ważne tematy, takie jak hipokryzja elit, niesprawiedliwość społeczna, emancypacja kobiet i kwestie etyczne, m.in. problem aborcji.
Fabuła koncentruje się wokół konfliktu pomiędzy pragnieniami a rzeczywistością, pokazując stopniową degradację Zenona, który z idealisty staje się człowiekiem uwikłanym w kłamstwa i kompromisy. Jego relacje z dwiema kobietami – Elżbietą Biecką, pochodzącą z bogatej rodziny, oraz Justyną Bogutówną, córką biednej kucharki – symbolizują różnice klasowe i skomplikowane zależności społeczne. Wątek tragicznego romansu oraz dramatycznych wyborów prowadzi do ostatecznej katastrofy: Justyna, zrozpaczona i oszukana, oblewa Zenona żrącą substancją, a ten, nie mogąc znieść upadku, popełnia samobójstwo. Nałkowska mistrzowsko ukazuje procesy psychologiczne bohaterów, analizując ich decyzje i moralne rozterki, przez co „Granica” pozostaje uniwersalną opowieścią o ludzkiej naturze i konsekwencjach życiowych wyborów.