„Granica” to jedno z najbardziej znanych dzieł autorstwa Zofii Nałkowskiej. Tekst ten powstał jeszcze w czasach dwudziestolecia międzywojennego, a po raz pierwszy opublikowano go w roku 1935. „Granica” to historia o moralności i o tym, jak ludzie kształtują swoje życia, a wszystko to opowiedziano na przykładzie nieszczęśliwego trójkąta miłosnego, do którego należy między innymi Elżbieta Biecka. Dziewczyna pozostaje pod opieką swojej ciotki, czyli Cecylii Kolichowskiej.
Cecylia Kolichowska to bohaterka, która ma około pięćdziesięciu lat. Jest wdową oraz właścicielką kamienicy ulokowanej przy ulicy Staszica. Była dwukrotnie zamężna. Za pierwszym razem z miłości została żoną socjalisty, Konstantego Wąbrowskiego, który popełnił samobójstwo, miał też kochankę. Po jego śmierci ciężko pracowała, żeby utrzymać siebie i syna Karola. Drugi mąż Cecylii, starszy od niej o piętnaście lat rejent Aleksander Kolichowski, został przez nią wybrany ze względu na korzyści materialne. Okazało się jednak, że mąż kontroluje Cecylię na każdym kroku, doszło do tego, że samodzielnie nie mogła opuszczać domu. Małżeństwo to było prawdziwym koszmarem dla kobiety. Po jego śmierci Cecylia znalazła jedynie kwity wystawione na inną kobietę, Kolichowski zatem też miał kochankę i nie zostawił jej majątku.
Elżbieta Biecka to córka brata Kolichowskiej. Cecylia zaopiekowała się swoją bratanicą i przywiązała się do niej. Nie potrafiła jednak okazywać dziecku ciepłych uczuć. Obawiała się jednak, że kiedyś dziewczyna pogodzi się z matką i wyprowadzi od niej. Cecylia czuła też, że w wieku pięćdziesięciu lat skończyło się jej życie, przerażał ją proces starzenia. Po Kolichowskim miała kamienicę, którą prowadziła z niewielkim zyskiem, by się utrzymać. Nieustannie miała kłopoty z jej lokatorami. Niechętnie widywała się z dawnymi koleżankami, odcinała się od innych, wybierała samotność. Nie pojawiała się w towarzystwie.
Ostatnie tygodnie życia Cecylii upłynęły jej na chorobie. Leżała w łóżku. Odwiedził ją jej syn, mieszkający za granicą, ale widziała w nim już raczej obcego mężczyznę. Oddaliła się zatem od swojego dziecka. Jednak zaakceptowała ostatecznie zmiany, jakie się w nim dokonały przez wiele lat.
Kamienica była dla Cecylii świadectwem tego, jak bardzo upadła w swoim życiu. Starała się jednak być dobra dla lokatorów, którzy to wykorzystywali i nie płacili jej na czas czynszu. Gdy zachorowała, jej obowiązki w prowadzeniu kamienicy przejęła Elżbieta, która bardzo przejmowała się sytuacją lokatorów.
Cecylia jest kobietą, która nie umie się pogodzić ze zmianami w swoim życiu, takimi jak starzenie się czy dorastanie własnego dziecka. Nie potrafi także okazywać innym ciepłych uczuć, jednak swoje przywiązanie okazuje też na inne sposoby, na przykład opiekując się Elżbietą. Jej życie pełne było nieszczęść, trafiała też na mężczyzn, którzy ją krzywdzili. Być może to właśnie spowodowało, że odsuwała się od ludzi i nie szukała z nimi kontaktu, wybierając zamiast tego samotność.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.