„Granica” to powieść autorstwa Zofii Nałkowskiej, która po raz pierwszy ukazała się w roku 1935, w czasie dwudziestolecia międzywojennego. Opowiada głównie o losach Zenona Ziembiewicza. Autorka przedstawia jego historię, sposób, w jaki kształtowała się jego kariera oraz liczne miłosne perypetie. Zenon związany był między innymi z jedną z głównych bohaterek powieści, czyli Elżbietą Biecką.
Elżbieta Biecka to bratanica Cecylii Kolichowskiej oraz córka pani Niewieskiej. Na początku powieści ma około piętnastu lat i jest uczennicą gimnazjum. Jest wówczas niegrzeczna, złośliwa, niemiła i niechętna innym. Kocha się także w starszym od siebie rotmistrzu Awaczewiczu, a ta nieszczęśliwa miłość wpływa na sposób, w jaki dziewczyna widzi otaczający ją świat. Miłość do Awaczewicza sprawia też, że Elżbieta czuje się specjalna i wyróżniona, przez co traktuje też młodego Ziembiewicza w sposób nieprzyjazny i zimny. Jest też osobą raczej egoistyczną. Elżbieta wierzy, że nigdy nie wyjdzie za mąż i chce być okrutna wobec każdego mężczyzny, który obdarzy ją ciepłymi uczuciami.
Naprawdę Elżbieta jest jednak samotna i odczuwa zagubienie. Ciotka nie okazuje jej uczuć, przez co dziewczyna bardzo pragnie wrócić do domu rodziców i tęskni za nim. Nie ma jednak kontaktu z matką i nie łączą ich ciepłe uczucia, jest ona dla niej właściwie obcą kobietą.
Przełomowym momentem w życiu Elżbiety jest odkrycie, że Awaczewicz ma romans z nauczycielką języka francuskiego. Elżbieta zaczyna dostrzegać innych wokół siebie i widzi między innymi, jak trudne życie mają mieszkańcy kamienicy jej ciotki. Gdy zaczyna zastępować Kolichowską w zarządzaniu budynkiem, niejednokrotnie okazuje innym wsparcie i wyrozumiałość. Staje się bardziej życzliwa dla innych, także kiedy jest żoną prezydenta miasta.
Elżbieta to kobieta szczupła, ma cienkie ramiona i kościste palce. Jej oczy są zielone, a ciemne włosy nosi gładko zaczesane i krótkie. Nosi ciemne sukienki, jej wygląd jest raczej skromny. Zachowanie Elżbiety często sprawia, że ludzie postrzegają ją jako osobę zdystansowaną oraz chłodną. Jednak ma dobre serce, a biednym zawsze pomaga z ogromną cierpliwością, wykazując się przy tym też niezwykłą zaradnością. Jednak jej bliscy nie czują jej oddania, im bowiem nie potrafi okazywać uczuć. Mimo to przez wiele lat Elżbieta opiekuje się schorowaną ciotką, a swojemu synowi okazuje miłość jak tylko potrafi.
Elżbieta potrafi się poświęcić, co pokazała, zrywając zaręczyny z Zenonem na rzecz Justyny. Ostatecznie jednak Elżbieta daje się oszukać i wraca do Ziembiewicza, wierząc w jego kłamstwa oraz obietnice. Szuka winy w sobie i uważa, że jest odpowiedzialna za romans swojego męża. Elżbieta walczy, by za wszelką cenę wieść z Zenonem szczęśliwe życie, jednak nie udaje jej się to. Po śmierci męża powiela schemat, który zna ze swojego dzieciństwa – porzuca własne dziecko, oddając je na wychowanie krewnym i opuszcza kraj. Elżbieta popełnia błędy, ale wzbudza sympatię i zdecydowanie jest postacią tragiczną.
Aktualizacja: 2024-06-11 22:35:44.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.