„Granica” to powieść autorstwa Zofii Nałkowskiej. Po raz pierwszy ukazała się ona w dwudziestoleciu międzywojennym, premierę miała bowiem w roku 1935. Nałkowska opisała w niej losy młodego, ambitnego mężczyzny, Zenona Ziembiewicza. Robił on błyskotliwą karierę, aż do momentu, w którym dosięgnęły fo konsekwencje wielu błędnych decyzji. Był on między innymi uwikłany w nieszczęśliwy trójkąt miłosny, zdradzał żonę z córką kucharki. Historia Ziembiewicza posłużyła Nałkowskiej do stworzenia powieści psychologicznej, opisującej wiele ciekawych aspektów natury ludzkiej.
Spis treści
Powieść psychologiczna to przede wszystkim dzieło, którego tematem są wewnętrzne przeżycia bohatera. Ukazane są jego przeżycia, emocje, doznania, relacje, przemyślenia i inne aspekty, które pojawiają się tylko we wnętrzu bohatera. Psychologiczne przeżycia bohatera mają w takim przypadku wpływ na rozgrywającą się w powieści fabułę. Życie wewnętrzne jest tu tak samo ważne jak wydarzenia, które rozgrywają się w świecie otaczającym postaci.
„Granica” Nałkowskiej jest właśnie powieścią psychologiczną. Autorka zarysowuje wewnętrzne przeżycia swoich bohaterów, co pozwala na lepsze zrozumienie ich przez czytelnika. Poznaje on motywacje Zenona Ziembiewicza, Elżbiety Bieckiej czy Justyny Bogutówny, dzięki czemu może też bardziej wczuć się w ich pozycję i perspektywę. Nałkowska pokazuje też, jak wiele napięć rodzi się wewnątrz człowieka, a które są reakcją na liczne wydarzenia, których on każdego dnia doświadcza. Nałkowska próbuje też zbadać granice odporności ludzkiej psychiki. Z tego powodu jej postaci nieustannie są poddawane rozmaitym wyzwaniom i przeżywają kolejne dramaty. Pisarka sprawdza, kiedy nastąpi moment, kiedy załamią się i przekroczone zostaną ich bariery odporności. Szuka też momentu, w którym człowiek traci samego siebie i swoją tożsamość. Jej bohaterowie w tym momencie przestają postępować w zgodzie z własnymi wartościami, odrzucają ważne dla siebie kwestie, zaprzeczają temu, w co wierzą. Nałkowska chce odkryć, czy po takich wydarzeniach są oni w stanie nadal być sobą, czy raczej zachodzą w nich nieodwracalne zmiany.
Doskonałym przykładem takiego załamania jest życie Justyny Bogutówny. Nieustannie była ona wystawiana na próbę, wierzyła w rzeczy, które nie miały prawa się wydarzyć, takie jak związek z Zenonem. Straciła matkę, została sama i została zmuszona do zamieszkania w mieście, gdzie się źle czuła. Po zajściu w ciążę z Zenonem poczuła się zmuszona do aborcji, zatem jej dokonała. Justyna powoli popada w melancholię i rozwija się u niej też choroba psychiczna. Przekroczyła swoje granice, odczuwała nieustające wyrzuty sumienia i przez to zdecydowała się na popełnienie straszliwego czynu, jakim było oblanie Zenona kwasem. Nałkowska szczegółowo opisuje jej załamanie i wewnętrzne przeżycia.
Nałkowska opisuje zatem nie tylko istotne wydarzenia w życiu bohaterów, ale skupia się też na ich wewnętrznych przeżyciach. Analizuje pojawiające się tam emocje, ich wpływ na relacje, uczucia, jakie im towarzyszą i to, jak wpływa to na ich tożsamość. Czytelnik ma w tym przypadku niepowtarzalną okazję, by poznać ich sposób myślenia, zrozumieć perspektywę czy motywację. Pisarka tworzy w ten sposób kolejny, bardzo rozbudowany i bogaty plan, który ma wpływ na to, jak kształtuje się jej powieść.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.