Charakterystyka bohaterów dramatu „Lilla Weneda”.
Lilla Weneda to główna bohaterka tragedii o tym samym tytule. Jest to młoda dziewczyna, córka króla Wenedów – Derwida. Najbardziej kocha swoją rodzinę – głównie braci i ojca. Próbuje uwolnić ich z niewoli lechickiej, do której trafili podczas bitwy. Działa sama, ponieważ nie może liczyć na nikogo. Jest skromna, łagodna i delikatna, a jednocześnie odważna, inteligentna i sprytna. Nie boi się ukazać emocji i poświęcenia. Jest gotowa służyć Lechitom, byle tylko jej lud i rodzina byli spokojni i zdrowi. Jest gotowa do działania, dużo ryzykuje i nie boi się poświęcenia w imię swoich najbliższych. Ginie honorowo – jako córka Wenedów oddaje życie po śmierci syna Lechitów.
Roza Weneda to siostra Lilli. Jest wróżką, wieszczką, kapłanem Wenedów. Przewidywała przyszłość, niekoniecznie zawsze pozytywną dla swojego ludu. Musiała złożyć swój naród w ofierze, by w przyszłości lud Wenedów mógł odnieść ostateczne zwycięstwo w wojnie z Lechitami. Jest szalona i bezwzględna, nie liczy się dla niej rodzina czy inni ludzie, którzy są jej podlegli.
Derwid jest królem Wenedów. Jest to dumny, dostojny, honorowy i pewny siebie mężczyzna. Nie pozwala na to, by ktoś go obrażał. Jest wierny swoim ideałom i nie poddaje się do samego końca. Nic nie jest w stanie go złamać. Stoi prosto i nie boi się, nawet wtedy, gdy Gwinona nakazuje wyłupać mu oczy. Jest harfistą, silnie związanym ze swoim instrumentem, którym zagrzewa lud do walki. Najbardziej kocha swoją córkę Lillę.
Lelum i Polelum to starsi bracia Lilli, prawdopodobnie bliźniacy. Razem z ojcem są zamknięci w niewoli u Lechitów. Dzięki sprytowi Lilli zostają uwolnieni. Ich ręce są skute łańcuchami. W ostatecznej bitwie są wodzem Wenedów – ubrani w jedną zbroję są „rycerzem o dwóch głowach i dwóch sercach”. Lelum ginie jako pierwszy, a Polelum prosi burzowe chmury, by cisnęły w niego piorunem, by mógł zginąć razem z bratem.
Lud herosów i bohaterów, przedstawiany w sposób mitologiczny. Opis Wenedów był inspirowany mitologią nordycką. Są waleczni i nie poddają się. Wielu z nich jest harfistami, którzy zagrzewają rycerzy do walki. Walczą o swoje do końca, choćby przegrana była kwestią czasu. Są dumni i pewni siebie, odważni, sprytni i brutalni, jeśli jest taka potrzeba. Jednocześnie płaczą po odejściu swoich bliskich i nie wstydzą się uczuć.
Król Lech to władca Lechitów. Jest szlachetnym rycerzem, chociaż czasem wychodzą z niego pierwotne cechy. Zdarza mu się być barbarzyńcą, który nie okazuje litości, jednak na co dzień stara się być mądrym władcą, podejmującym właściwe decyzje. Szanuje swoich przeciwników i wrogów, nie boi się wejść z nimi w dyskusję, spór czy wojnę. Jednak za dużą częścią jego decyzji stoi jego żona – Gwinona, która stara się nim manipulować i rządzić. Lech nie zawsze opiera się zachowaniu żony.
Gwinona to bezwzględna i brutalna żona Lecha. Jest wychowaną w dobrobycie islandzką księżniczką. Nie umie przyzwyczaić się do tego, że na zamku Lecha nie jest tak dobrze traktowana, jak w swojej ojczyźnie. Jest apodyktyczna i nie ma dla niej świętości. Błagania Lilli nie ruszają żadnej struny w jej sercu – bardziej nudzi ją zawodzenie córki Wenedów. Nie ma także litości dla Derwida, któremu nakazuje wyłupać oczy. Ma trzech synów, jednak najbardziej kocha najstarszego z nich – Lechona. Dwóch pozostałych traktuje z dystansem i nie poświęca im wiele czasu.
Lud zupełnie inny od Wenedów. Głupi, ale silny naród, który dzielnością i bohaterstwem stara się zakryć swoją lekkomyślność i wpływ innych państw. Są brutalni i nie boją się walki na śmierć i życie. Lubią się bić, nawet dla zabawy. Są poganami.
Gwalbert to chrześcijański duchowny, przyjaciel Lilli i rodu Wenedów. Robi wszystko, by pomóc dziewczynie odzyskać ojca i braci z lechickiej niewoli. Dobroduszny i pokojowo nastawiony do świata, jednak łatwowierny i lekkomyślny. Łatwo go zmanipulować. Bardzo oddany Bogu. Próbuje nawrócić Lechitów, a na polu bitwy chrzci rannych rycerzy, by po śmierci poszli do Boga. Nie stoi po żadnej ze stron konfliktu, pod koniec dramatu bardziej związany z Lechitami.
Ślaz to sługa Gwalberta, który mieszka razem w nim w pustelni. Jest brzydki, ma chudą sylwetkę, szarą twarz i wielki, haczykowaty nos. Na zewnątrz jest wierny i w pełni oddany kapłanowi, jednak w sercu go nienawidzi. Uważa Gwalberta za zdziwaczałego starca, który nim rządzi i mu rozkazuje. Podpala jego pustelnię na znak protestu. Jest świetnym aktorem i sprytnym dyplomatą, który z każdej sytuacji jest w stanie wybrnąć obronną ręką.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.