„Lilla Weneda” to dramat Juliusza Słowackiego z 1839 roku, a wydany rok później. Opowiada o wojnie ludu Wenedów i Lechitów, którzy chcieli podbić ziemie tych pierwszych. Historia wojny jest przedstawiona w formie opowieści mitologicznej, wzorowanej na mitologiach celtyckiej, słowiańskiej czy nordyckiej. Występują także elementy baśniowe. „Lilla Weneda” jest mocno związana z innym utworem Słowackiego – „Balladyną”.
Tytułowa bohaterka pochodziła z ludu Wenedów. Historycznie był to naród zamieszkujący ziemie między Wisłą a Bałtykiem w okresie Imperium Rzymskiego. Wenedów identyfikowano ze Słowianami, głównie ze względu na to, że Niemcy w ten sposób określali naszych przodków.
W dramacie Słowackiego Wenedowie byli przedstawieni jako naród waleczny i odważny, który nie boi się wroga. Walczyli do ostatniego rycerza, nawet jeśli z góry było wiadomo, że nie mają szans. Nie poddawali się i do końca wierzyli, że Bóg pomoże im zwyciężyć. Stawiali czynny opór, kiedy ich ziemie były atakowane. Przez długi czas byli niezwyciężeni, przez co zbudowali w sobie przekonanie, że są w stanie wygrać każdą bitwę, jaką przyjdzie im stoczyć. Byli bardzo lojalni i stawali za sobą murem w każdej sytuacji. Śmierć jednego motywowała ich do zemsty. Wenedowie byli też bardzo uczuciowi, rozpaczali po śmierci jednego ze swoich pobratymców.
Wenedowie są bardzo pewni siebie, co udowadnia postawa ich wodza – Derwida. Król Wenedów, nawet w obliczu opresji czy śmierci, zachowuje się honorowo i butnie, nie chyląc czoła przed Lechitami. Kiedy został wzięty w niewolę, nie bał się srogiej królowej Gwinony. Kłócił się z nią, obrażał, żartował z niej i uważał za gorszą od siebie, o czym mówił otwarcie. Nie obawiał się śmierci, wręcz drwił z niej, wiedząc, że jego odejście podburzy innych do walki. Dzięki temu lud Wenedów miał szansę wygrać wojnę z Lechitami.
Wenedowie byli też sprytni i inteligentni, co udowadniała główna bohaterka, Lilla. Zawsze stawiają też na swoim, dotrzymują obietnic i doprowadzają sprawy do końca. Dziewczyna założyła się z królem Lechem i jego żoną, że uwolnią oni jej ojca, jeśli Lilla zdoła go trzy razy uratować od śmierci. Gwinona do samego końca nie wierzyła w to, że młodej Wenedce uda się dokonać tego czynu. Lilla, wykazując się sprytem i pomysłowością, uratowała ojca trzy razy przed śmiercią.
Dla Wenedów bardzo ważna jest też muzyka wojenna, która zagrzewa ich do walki. Dlatego tak bardzo cenią swoich harfistów, w tym króla Derwida, który pieśniami i grą na magicznej harfie zagrzewał do walki swój lud. Harfiści są bronieni przed rycerzy, by ci nie musieli się rozpraszać i pozostali skupieni na grze. Dwunastu harfistów pełni w utworze rolę chóru, komentującego bieżące wydarzenia, które mają miejsce na polu walki.
Lud Wenedów jest też bardzo lojalny, chociaż kompletnie niezorganizowany. Słuchają swojego wodza i wypełniają każdy jego rozkaz, lecz, kiedy Derwid i jego synowie zostają zniewoleni przez Lechitów, żaden z rycerzy nie biegnie im z pomocą. Wenedowie nie są w stanie wyznaczyć zastępcy za wodza, kłócą się między sobą, kto powinien zarządzać narodem. Dlatego z pomocą pobiegła Lilla, nie mogąc pogodzić się z brakiem jakiejkolwiek reakcji i decyzyjności w sprawie misji ratunkowej dla jej najbliższych.
Wenedowie są też podatni na słowa wróżki Rozy. Wierzą w każdą jej przepowiednie, bez względu na to, czy jest dla nich pomyślna, czy też nie. Nie dają się zmanipulować innym ludom i nie są podatni na wpływy innych narodów. Wierzą, że Bóg ma ich w opiece i prowadzi do zwycięstwa nad każdym kolejnym wrogiem.
Aktualizacja: 2022-08-11 20:24:00.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.