„Chłopcy z Placu Broni” (węg. „A Pál utcai fiúk”) – powieść węgierskiego pisarza Ferenca Molnára, opublikowana w 1907 roku, wcześniej ukazująca się w odcinkach w gazecie Tanulók Lapja. Uznawana za klasykę literatury młodzieżowej, została przetłumaczona na ponad 40 języków i wielokrotnie ekranizowana. W Polsce jest lekturą szkolną, znaną głównie z tłumaczenia Janiny Mortkowiczowej (1913) oraz późniejszych przekładów Tadeusza Olszańskiego, Wojciecha Maziarskiego i Miłosza Waligórskiego. Powieść podejmuje temat honoru, przyjaźni i poświęcenia, ukazując młodzieżowy świat zasad, w którym walka o tytułowy Plac Broni symbolizuje rywalizację, ale także tragiczny los młodego bohatera.
Akcja powieści rozgrywa się w Budapeszcie na przełomie XIX i XX wieku, a jej głównym wątkiem jest konflikt dwóch grup chłopców o prawo do placu – przestrzeni ich zabaw. Tytułowi Chłopcy z Placu Broni, dowodzeni przez Janosza Bokę, bronią swojego terytorium przed Czerwonymi Koszulami, na czele których stoi Feri Acz. Najmłodszy i najniżej postawiony członek grupy, Ernest Nemeczek, wykazuje się niezwykłą odwagą, jednak w wyniku przemarznięcia i choroby umiera po zwycięskiej bitwie o plac. Tragiczne zakończenie, w którym mimo poświęcenia bohatera Plac Broni zostaje sprzedany, podkreśla nieuchronność zmian i kruchość dziecięcych ideałów. Powieść Ferenca Molnára łączy elementy przygodowe z głębokim przesłaniem o honorze i lojalności, pozostając ważnym utworem o dojrzewaniu i wartości przyjaźni.