Niedziela

Oto jest twoja ręka, czarny kwiat, na łące, gdzie czyn jej usłano
w pogodne godziny spokoju. Ziemia zagarnia jej wonie a w fałdach powietrza
dymiąc mgły różu spadają słońca w twe włosy, ognie lipca w siano.
Oto twoja ręka, po pracy od piór ptaków lżejsza!
Zamiast ramienia gałąź! Kołysaniem, jak cień okrąża czoło.
Na szeleście jej krwi owoc, na gałęzi owoc nowy, wola świeża!
Z twych kwiatów wysianych w czarny tydzień, z ich roboczego popiołu —
patrz, posłuchaj! — ziemia się rozszerza.