„Monachomachia, czyli Wojna mnichów” to poemat heroikomiczny Ignacego Krasickiego, wydany anonimowo w 1778 roku w Lipsku. Utwór, będący satyrą na zakony żebrzące, wywołał kontrowersje wśród duchowieństwa, ale spotkał się z uznaniem oświeceniowych intelektualistów. Krasicki, posługując się groteską i humorem, przedstawia absurdalną wojnę między dominikanami a karmelitami, których spór przeradza się w pijacką ucztę. Kompozycja utworu łączy elementy komizmu sytuacyjnego i słownego, a dynamiczna narracja podkreśla ironiczne ujęcie tematu.
Poemat ukazuje mnichów jako ludzi leniwych, nieoświeconych i skorych do kłótni, zamiast zajmujących się nauką czy duchowością. Intryga opiera się na groteskowym konflikcie, który rozpoczyna się od teologicznej dysputy, szybko przeradzającej się w bijatykę, a kończącej pojednaniem przy kielichu. „Monachomachia” to krytyka zakonów i ich zeświecczenia, ale także szerzej – atak na ciemnotę i wstecznictwo w społeczeństwie. Krasicki, jako duchowny, ukazuje wady stanu kościelnego, wpisując się w oświeceniowy nurt walki z obskurantyzmem i nadużyciami kleru.