Na łamach powieści poetyckiej „Giaur”, lord Byron wykreował nowy typ bohatera romantycznego. Nazwany od autora bajronicznym (byronicznym), jest zupełnie odmienny od ckliwego i biernego Wertera. Ten krwawy zawadiaka jest zarazem ognistym kochankiem oraz mściwym rozbójnikiem. Wyrzucony poza nawias społeczny działa aktywnie w sposób, który uznaje za słuszny. Przysparza mu to jednak ogromu cierpień.
Bohatera bajronicznego można określić jako człowieka czynu, brutalnego zabijakę o strasznej przeszłości. Jego postawa jest oznaką buntu wobec zastanego porządku społecznego, co skazuje go na wyalienowanie ze społeczeństwa. Cechuje go ogromna emocjonalność, odmienna jednak od postawy bohatera werterycznego. Wykreowany przez lorda Byrona bohater jest bowiem mściwy i skory do przemocy wobec wrogów. Nie szuka przebaczenia, nie żałuje. Przepełnia go jednak wieczne cierpienie, którego nie potrafi ukoić.
Giaur jako pierwowzór bohatera bajronicznego całkowicie uosabia jego cechy. Miano, jakie Byron dał swojemu bohaterowi, oznacza w języku arabskim „niewiernego”. Człowiek ten jest więc kimś spoza nawiasu społecznego, obcym, o którym nie wiadomo nic. Miłość do Leili jest oznaką emocjonalności, wrażliwości na porywy namiętnych uczuć i zarazem przejawem buntowniczej natury.
Giaur nie tylko za nic ma zastany porządek, w którym jego ukochana to żona innego mężczyzny. Dla niego nie liczy się nawet boskie prawo, jest wręcz skonfliktowany z Opatrznością. Kiedy zaszywa się w greckim klasztorze, jego postawa ewidentnie przejawia dumę, nie klęka przed Najświętszym Sakramentem i wręcz dziwnie na niego reaguje. Modlitwa, próba kontaktu ze Stwórcą, również jest mu obca. Giaur nie szuka nawet odpuszczenia grzechów, nie żałuje i nie chce litości. W przeciwieństwie do bohatera werterycznego Giaur gardzi też samobójstwem, uważa je za tchórzostwo.
Czyn, jaki popełnił, przyjmuje całkowicie. Zemsta na Hassanie za zabicie Leili jest przejawem jego aktywnego buntu oraz emocjonalności. Nie ma w nim żadnej litości, istnieje tylko krwawa bezwzględność wobec adwersarza. Wyrażają ją słowa ciśnięte w twarz umierającego Hassana oraz fakt, że zemścił się mimo zrozumienia dla postępku Turka. Jest to przy tym człowiek nadzwyczajny, jednostka wybitna. Jego pochodzenie, choć nieznane, może być nieprzeciętnie szlachetne. Z pewnością zaś posiada ogromne pokłady intelektu oraz duchowość przekraczającą pojmowanie zwykłych i szarych ludzi.
Ze spowiedzi Giaura przejawia się zaś ogromne cierpienie. Człowiek ten uciekł od świata ku samotności i wyobcowaniu, nie może jednak odnaleźć spokoju. Wynika to z ogromnej miłości oraz postawy. Skonfliktowany ze światem oraz Bogiem Giaur nie szuka przebaczenia ani rozgrzeszenia. Sama „spowiedź” jest bardziej monologiem, chęcią zdradzenia historii swojego cierpienia postronnym. Tak wielki indywidualista, niezdolny do skruchy, nie może ani odnaleźć ukojenia, ani nie szuka przebaczenia. Jedynym końcem cierpień może być śmierć, która przychodzi po niego na końcu utworu.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.