Zawarty w Księdze XXII Iliady pojedynek Achillesa z Hektorem stanowi jeden z głównych scen tego ponadczasowego utworu. Homer przedstawia tam śmiertelne zmagania potężnych wojowników, które stanowią preludium do upadku starożytnej Troi. Wieloetapowy pojedynek jest niezwykle dynamiczny, ale również przepięknie i obrazowo przedstawiony na kartach eposu. Cała scena ma charakter batalistyczny, uzyskany dzięki specyficznym dla stylu homeryckiego środkom stylistycznym. Nabiera przez to podniosłości, która ukazuje dramatyzm sytuacji i tragizm losów obu bohaterów. Epicki wydźwięk walki dwóch herosów miesza się tutaj z dynamiką akcji i emocjami bohaterów.
Głównymi środkami stylistycznymi z jakich korzysta Homer podczas opisu sceny pojedynku Achillesa z Hektorem są:
Są to środki charakterystyczne dla stylu homeryckiego, w tym wypadku nadające konkretne cechy dla danej sceny. Najbardziej widoczne z tej trojki są porównania homeryckie. Bardzo rozbudowane, wykorzystujące motywy dobrze znane współczesnym poecie Grekom, sprzyjają obrazowości tekstu. Zawierają się w nich specyficzne epitety, często na stałe przypisane do Achillesa lub Hektora. Oba środki czerpią z opisów przyrody, co dodatkowo buduje klimat sceny walki. Mamy wrażenie ścierania się ogromnych sił, potęgi bijącej od obydwu stron. Jest to więc sposób na nadanie pojedynkowi cech epickich, uwznioślenie go, szlachetnie pojęty patos. Dzięki takiemu przedstawieniu czytelnik odbiera również doniosłość sceny.
Dzięki połączeniu z nagromadzeniem dużej ilości czasowników czytelnik ma wrażenie ogromnej dynamiki całego zdarzenia. Hektor i Achilles gonią się, rzucają włóczniami, wymieniają ciosy. Tak jak w rzeczywistej walce, ich pojedynek to sekwencja ruchów, akcji i reakcji. Nagromadzenie czasowników mówi czytelnikowi o ciągle zmieniającej się sytuacji na polu walki, szybkości, z jaką wydarzenia mają miejsce. Kiedy zestawimy to z pozostałymi dwoma środkami stylistycznymi, otrzymujemy obraz niezwykle zażartego pojedynku, który jest udziałem dwóch potężnych ludzi - szlachetnego Hektora i półboga Achillesa.
Nadanie pojedynkowi takiego charakteru podkreśla doniosłość całego wydarzenia. Ścierający się wojownicy to herosi, których przeznaczenie splecione jest z losami samej Troi. Dzięki nadaniu pojedynkowi cech epickiej sceny batalistycznej wiemy, że ktokolwiek zginie, będzie to miało wpływ na dalsze wydarzenia.
W wymowie swoimi środkami stylistycznymi Homer nadaje wszystkiemu patosu, uwzniośla starcie dwóch ludzi i nadaje mu charakter epickiego zmagania bohaterów. Jeżeli dodamy do tego wyraźne skontrastowanie Achillesa - mściwego awanturnika i Hektora - szlachetnego patrioty, całość nabiera barw konfliktu motywów oraz emocji. Czujemy buzujące pod batalistyczną otoczką siły ludzkich uczuć, wiążące śmiertelników sploty przeznaczenia i tragizm konfliktu.
Można powiedzieć, że Homer nadaje pojedynkowi Achillesa z Hektorem charakter epickiej sceny batalistycznej dla podkreślenia jej znaczenia w konflikcie oraz lepszego przybliżenia emocjonalnego wydźwięku samej sceny.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.