Helena Stawska jest postacią zdecydowanie pozytywną. Stanowi przykład wręcz idealnej kobiety, dlatego porównuje się ją do anioła. Nie zostaje jednak nagrodzona za swoją szlachetność i dobroć. Prowadzi trudne, nieszczęśliwe życie.
Bohaterka jest piękną kobietą. Ma około trzydziestu lat. Jest wysoką szatynką o kształtnej sylwetce. Ma klasyczne rysy i piękne szare oczy, w których można dostrzec smutek. Ignacy Rzecki porównuje ją do anioła, a Stanisław Wokulski - do świętej.
Główny bohater po raz pierwszy widzi ją w kościele, gdy udaje się na zbiórkę charytatywną, prowadzoną przez Izabelę Łęcką i hrabinę Karolową. Wokulski ma wrażenie, że kobieta jest wdową. Sytuacja Heleny jest jednak bardziej skomplikowana. Bohaterka mieszka w kamienicy Łęckich, razem z kilkuletnią córeczką Helunią oraz matką, Jadwigą Misiewiczową.
Stawska była mężatką, ale od czterech lat musi samodzielnie radzić sobie z utrzymaniem rodziny. Jej mąż, Ludwik Stawski uciekł zagranicę, mówi się, że przebywa w Ameryce. Powodem wyjazdu było niesłuszne oskarżenie o morderstwo. Chociaż znalazł się prawdziwy zabójca, Ludwik nie wrócił do rodziny. Helena nie ma pewności, czy jej mąż jeszcze żyje. Czeka na wiadomość od niego, niecierpliwie wypatrując listonosza. Uczucia Heleny do męża stopniowo wygasają. Kobieta jest jednak przekonana, że już nigdy nikogo nie pokocha. Wokulski dowiaduje się, że Ludwik żyje w Algierze pod fałszywym nazwiskiem. Niedługo później okazuje się, że Stawski zmarł. Kobieta oficjalnie zostaje wdową. Helena jest odpowiedzialna za córkę i matkę. Po wyjeździe Ludwika, została jedyną żywicielką rodziny. Stawska zarabia na utrzymanie udzielając korepetycji młodym dziewczętom. Uczy haftu, gry na fortepianie i języka angielskiego.
Na szczęście, Helena może liczyć na pomoc życzliwych ludzi. Gdy zostaje oskarżona przez baronową Krzeszowską o kradzież lalki, Wokulski udowadnia, że zabawka została zakupiona w jego sklepie. Kupiec zapewnia Stawskiej pracę w sklepie Milerowej, przez co daje jej stabilność finansową. Po eksmisji z kamienicy, Wirski pomaga Helenie w znalezieniu nowego mieszkania. Kobieta jest mu bardzo wdzięczna, z entuzjazmem planuje zagospodarowanie zaniedbanego ogródka. Stawska z pewnością jest dobrą matką. Kupuje Heluni lalkę, ponieważ chce sprawić jej radość. Mimo doznanych krzywd, współczuje baronowej, która cierpi z powodu śmierci ukochanej córki.
Relacja Stawskiej i Wokulskiego jest skomplikowana. Ignacy Rzecki chciałby ich ze sobą wyswatać. Wokulski jest pod wrażeniem dobrej i uczciwej Stawskiej, ale nie potrafi wyleczyć się z chorej miłości do Łęckiej. Żałuje, że nie poznał Heleny wcześniej. Stawska podziwia energię Wokulskiego, uważa go też za przystojnego mężczyznę. Zależy jej na nim, choć nie nazywa swoich uczuć miłością. Darzy Łęcką niechęcią, a Wokulskiego - sympatią. Misiewiczowa jest przekonana, że Helena kocha Stanisława.
Gdy po śmierci męża Stawska wyjeżdża pod Częstochowę, Mraczewski pomaga jej się urządzić w nowym miejscu. Kobieta nie darzy go uczuciem, ale w końcu przyjmuje jego oświadczyny. Helena prawdopodobnie kieruje się dobrem swojej rodziny. Nie wdaje się w romanse dla rozrywki, odrzuca zaloty żonatego barona. Stawska jest silną kobietą, ale trudno nazwać ją emancypantką. Podejmuje się pracy z konieczności, a nie dla osiągnięcia niezależności.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.