„Faraon” to powieść historyczna autorstwa Bolesława Prusa, z akcją osadzoną w czasach starożytnego Egiptu. Prus opisuje na jej łamach losy młodego faraona, obejmującego władzę w państwie chylącym się ku upadkowi, z pustym skarbcem. Ramzes na nierównych zasadach rywalizuje o władzę z arcykapłanem Herhorem, który wcześniej miał ogromny wpływ na ojca faraona, a co ostatecznie pozwala mu zdobyć przewagę i wygrać z młodym bohaterem. W powieści pojawia się wiele postaci z rozmaitymi motywacjami, mającymi znaczący wpływ na losy kraju.
Spis treści
Główna postać powieści. Młody faraon, syn Ramzesa XII i królowej Nikotris. Z powodu choroby starszych braci w wieku zaledwie dwudziestu dwóch lat zostaje mianowany następcą tronu, objętym już półtora roku później. Uznawano go za młodzieńca przystojnego, silnego i mądrego niczym kapłani. Zdobył staranną edukację, a następnie związał się z wojskiem, żył prosto i surowo jak każdy żołnierz. Stroje również nosił skromne, zgodne z modą wojskową, czym martwił wielu elegantów w kraju. Od zawsze zostanie faraonem było jego marzeniem. Często fantazjował o sławie, którą mógł osiągnąć poprzez wygraną wojnę. Cechował się inteligencją i szlachetnym sercem, a z drugiej strony impulsywnością, porywczością i gwałtownością w podejmowaniu działań. Zdawał sobie sprawę z problemów, jakie trapiły jego poddanych, z nierówności społecznych i biedy, a także stanu państwa. Rozwiązanie tego problemu widział w wojnie. Rozumiał też, że kapłani mają zbyt wielki wpływ na państwo, stąd chciał go zdecydowanie ograniczyć. Razmes pragnął samodzielnie władać krajem, z czego wynikał jego konflikt z Herhorem. Był też faraonem sprawiedliwym i stosunkowo dojrzałym, a wcześniej dał się poznać jako wierny kontynuator rządów własnego ojca, który jednak dostrzegał wady jego dotychczasowego. Szczególnie oddane Ramzesowi było jego wojsko, a to dzięki odwadze i rozsądkowi, jakie władca prezentował. Słabością władcy były jednak jego romanse z kobietami.
Arcykapłan i minister wojny. To on skutecznie i nie bezpośrednio kierował starym faraonem, stając się w ten sposób najważniejszą osobą w Egipcie. Był to dojrzały, dobrze zbudowany mężczyzna, który w życiu kierował się opanowaniem i rozsądkiem. Był też bardzo przebiegły, cyniczny i zdolny do wszystkiego, co pozwoliłoby mu pozostać przy władzy. Zdawał się gotów nawet popełnić zbrodnię w tym celu. Rozumiał, że Ramzes XIII to zagrożenie dla kapłanów i jego wpływów, ale też dostrzegał to, że nie jest w stanie manipulować młodym księciem. Z tego powodu stał się jego prawdziwym wrogiem i przeciwdziałał jego decyzjom dotyczącym stanu kapłańskiego. Ostatecznie mądrość Herhora pozwoliła mu przetrwać trudny czas, a po śmierci Ramzesa XIII przejął jego tron i ożenił się z jego matką. Dzięki temu zapoczątkował nową dynastię faraonów i zdobył najwyższą pozycję w kraju, wprowadzając też reformy Ramzesa XIII. Był władcą uwielbianym i cenionym przez lud właśnie dzięki temu.
Stary faraon, ojciec Ramzesa XIII i mąż królowej Nikotris. Miał około sześćdziesięciu lat, a rządził Egiptem przez ponad trzydzieści cztery lata. Trzech jego starszych synów chorowało i zmarło, zatem jego następcą tronu stał się najmłodszy Ramzes XIII. Jego własne rządy polegały w głównej mierze na sięganiu po rady u kapłanów, przede wszystkim Herhora. Zostawił synowi zrujnowane państwo z pustym skarbcem. Był człowiekiem pobożnym i uległym, co często wykorzystywały różne grupy polityczne, aby zarządzać z ukrycia.
Kapłan o wyjątkowej pamięci, wrażliwy na krzywdę ludu z powodu własnego pochodzenia. Był pomocnikiem Herhora, zatem doskonale orientował się w sprawach państwowych. Ramzes był dla niego nadzieją na zmiany na lepsze w kraju, dlatego Pentuer często z dobrego serca podpowiadał młodemu faraonowi w kwestii reform. Opłakiwał Ramzesa po jego śmierci, którą uważał za wielką stratę dla państwa.
Druga żona Ramzesa XII, matka Ramzesa XIII. Była córką arcykapłana, który pomógł zdobyć władzę Herhorowi. Za tego drugiego ona sama potem wyszła za mąż po stracie najmłodszego syna. Nikotris wyróżniała się pobożnością i posłuszeństwem wobec męża.
Zaufany krewny i przyjaciel Ramzesa XIII. Jako elegant, często ubolewał nad podejściem młodego faraona do kwestii strojów. Załatwiał jego poufne sprawy i stał się też jego powiernikiem. Lubił zabawy, uczty i piękne kobiety. Zginął, gdy próbował aresztować Herhora.
Arcykapłan, który blisko współpracował z Herhorem. Uczestniczył przy podejmowaniu najważniejszych decyzji dotyczących państwa.
Kapłan i współpracownik Herhora, działał na szkodę Ramzesa XIII.
Matka syna Ramzesa XIII, jego kochanka i Żydówka. Zmarła z powodu morderstwa jej dziecka.
Próżna, leniwa i przebiegła kochanka Ramzesa XIII. Była kapłanką fenicką.
Grek zakochany w Kamie, śpiewak, mężczyzna podobny do faraona.
Córka monarchy tebańskiego i kolejna kochanka Ramzesa.
Członek najwyższej rady tyryjskiej, zainteresowany losem najuboższych.
Bankier fenicki, który pożyczał pieniądze Ramzesowi.
Prorok, mędrzec i arcykapłan chaldejski, ostrzega kapłanów przed zagrożeniem.
Poseł asyryjski, którego oczarowała uroda Kamy.
Arcykapłan boga Seta.
Żołnierz kapłański, który pomaga Herhorowi.
Aktualizacja: 2024-12-23 13:53:55.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.