„Faraon” to powieść autorstwa Bolesława Prusa, którą ukończył on w roku 1885 roku, a po raz pierwszy ukazała się w roku 1987. Publikowano ją w odcinkach w „Tygodniku Ilustrowanym”, a tematem jest życie młodego faraona, Ramzesa XIII, który żył w czasach starożytności Egiptu. W czasie swoich rządów próbował się uniezależnić od działającej wówczas kasty kapłańskiej. Ramzes XIII to zatem główny bohater powieści historycznej, ale sama jego postać jest fikcyjna, stworzona przez Prusa.
Ramzes XIII to syn innego faraona, Ramzesa XII i jego żony, królowej Nikotris, jest zatem następcą tronu egipskiego. Ten młody człowiek ma w sobie talent do wojskowości i jest za wprowadzeniem w państwie szeregu istotnych reform, mających poprawić złą kondycję gospodarki oraz militariów. Opowiadał się też za rozpoczęciem wojny z Asyrią, czemu sprzeciwiali się kapłani egipscy.
Ramzes XIII miał zaledwie około 22 lat, gdy objął władzę w państwie i wstąpił na tron. Koronacja tak młodego człowieka była konsekwencją choroby jego starszych braci. On sam miał być bardzo silny, odważny i mądry, w taki sposób widzieli go jego poddani. Wcześniej uczęszczał do szkół kapłańskich, ale z czasem to wojsko zdobyło jego zainteresowanie. Prus opisuje go też jako młodzieńca bardzo przystojnego, chociaż jego twarz miała być piękna niczym u kobiety, co może sugerować jego wrażliwość. Nosił chustkę, obcisły kaftan, złoty łańcuch oraz kosztowny miecz pod lewym ramieniem.
W związku ze swoimi powiązaniami z wojskiem, Ramzes XIII umiłował sobie styl życia, jaki wywodził się z tych kręgów, czyli prosty, powściągliwy i praktyczny. Nie ucztował i prowadził się skromnie, co smuciło niektórych jego dworzan. Ramzes XIII od dawna marzył o tym, by stać się faraonem i dzięki swoim rządom rozsławić własne imię. Miał ogromne plany, do których należała między innymi właśnie wojna w Asyrii, co doprowadziło młodzieńca do eskalacji konfliktu z kapłanami.
To, co wyróżniało Ramzesa, to jego gwałtowny temperament połączony ze szlachetnym sercem i inteligencją, która pozwalała mu sprawnie wykonywać powierzone mu zadania. Rozumiał potrzeby swoich poddanych, widział wśród nich niesprawiedliwe układy społeczne i szerzącą się biedę. Wojna była w jego oczach rozwiązaniem wielu problemów, jakie dręczyły państwo. Ramzes zdawał sobie też sprawę z tego, jak wielki wpływ na jego państwo mieli kapłani, stąd próbował go ograniczyć. Sam też odczuł na własnej skórze, co oni potrafią i do jakiego stopnia są w stanie wpływać na decyzję samego władcy. Uważał, że nie powinno to tak wyglądać. Z czasem arcykapłani wzbudzali w nim prawdziwą nienawiść, przez co zaczął on planować likwidację całego ich stanu. Chciał bowiem rządzić niezależnie i nie musieć polegać na kapłanach, ani się z nimi liczyć.
Ramzes był władcą dojrzałym jak na swój wiek, ale jego temperament sprawiał, że często wpadał w gniew i się nim kierował w swoich działaniach, co było jego znaczącą wadą. Był też bardzo dumny i wierzył we własną potęgę, co niekiedy wpływało na jego osąd i go zakłócało.
Ramzes był dobrym ojcem, spełniał się też jako sługa swojego poprzednika, a zarazem własnego ojca. Dostrzegał jednak jego błędy w czasie panowania i zachowywał wobec nich krytyczną perspektywę. Był ubóstwiany jako dowódca wojska, a to dzięki swojemu sprytowi i właściwym, przemyślanym decyzjom. Jego słabością były jednak kobiety, którymi bardzo się interesował i angażował się w relacje z nimi. Można jednak stwierdzić, że ten młody faraon miał naturę prawdziwego buntownika, która często nim kierowała w czasie jego rządów.
Aktualizacja: 2024-12-19 10:56:53.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.