„Faraon” to powieść historyczna autorstwa pozytywistycznego pisarza, Bolesława Prusa, która ukazała się w roku 1897. Jej akcję osadzono w czasach starożytnego Egiptu, a historia przedstawia losy młodego faraona, Ramzesa XIII, który obejmuje władzę po swoim ojcu w państwie słabym i upadającym. Równocześnie władca próbuje ograniczyć wpływy kapłanów i walczy z arcykapłanem Herhorem, próbującym kierować krajem na swój własny sposób. W ten sposób pojawiają się w dziele dwie strony i każda z nich chce inaczej poprowadzić krajem i doprowadzić do zmiany sytuacji w nim.
Herhor to arcykapłan i minister wojny, człowiek, który miał ogromny wpływ na poprzedniego faraona, a swoje wysokie stanowisko zawdzięcza jego żonie. Młody Ramzes z kolei obserwował, jak jego ojciec ulega wpływom kapłanów i nie ma zamiaru powtórzyć jego czynów. W związku z tym planuje ograniczyć władzę kapłanów w państwie, a to prowadzi go prosto do konfliktów z nimi, szczególnie z Herhorem. Ramzes XIII po objęciu władzy znalazł się w trudnej sytuacji, ponieważ państwo chyliło się wówczas ku upadkowi, a skarbiec był pusty. Wśród społeczeństwa wciąż pogłębiały się nierówności społeczne, a kapłani cieszyli się ogromną władzą i przywilejami. Na dodatek budżet był obciążony przez wielu urzędników żyjących ze złodziejsko zarządzanych podatków.
W związku z tymi wszystkimi problemami Ramzes XIII rozumiał, że konieczne są reformy państwa. Ponieważ był powiązany z wojskowością, to planował przede wszystkim poprawić obronność swojego kraju. Zdawał sobie również sprawę z nierówności społecznych i nędzy zwykłego ludu, której chciał zaradzić. Bardzo ważne było też dla niego realne ograniczenie władzy kapłanów. Ramzes pod wpływem Pentuera chciał się zatem skupić na warunkach życia zwykłych ludzi, zniszczonych ciężką pracą i podatkami. Chciał wprowadzić jeden dzień wypoczynku w tygodniu i ofiarować każdej chłopskiej rodzinie kawałek ziemi. W planach miał także odtworzenie armii egipskiej. W ten sposób chciał rozpocząć wojnę, wzbogacić się na niej znacznie i zasilić skarbiec państwa.
Herhor zupełnie inaczej podchodził do kwestii prowadzenia państwa. Jednak po śmierci Ramzesa poszedł on na kompromis i w celu utrzymania władzy, w strachu przed ludem, wykorzystał plan reform swego poprzednika. Zapewniło mu to poparcie i opinię doskonałego władcy. Wystarczyło kilka miesięcy, by uspokoić wybuchające wśród pospólstwa bunty związane ze złą sytuacją państwa. Herhor wprowadził siódmy dzień odpoczynku od pracy, znacząco zmniejszył władzę, jaką mieli w kraju kapłani i udało mu się też spłacić długi skarbca królewskiego. Zawarł także traktat z Asyrią i nie oddał jej Fenicji. Za rządów Herhora poprawiła się również sytuacja cudzoziemców. Dzięki temu do Egiptu wrócił dobrobyt, a Herhor bez trudu realizował swoje własne plany. Wszystko to zapewniło mu opinię zbawiciela i doskonałego władcy, który ocalił państwo egipskie przed upadkiem. Jego poprzednik zaczął się jawić jako ktoś nieodpowiedzialny i nieudolny, po kim Herhor musiał naprawić wiele znaczących błędów. Stał się dla ludu władcą doskonałym, który doskonale wiedział, czego potrzebują jego poddani.
Nie wiadomo, co wydarzyłoby się, gdyby to Ramzesowi udało się wcielić w życie planowane reformy. Faktem jednak jest, że Herhor cynicznie wykorzystał jego plany do własnych celów i zyskał dzięki temu sławę, co przełożyło się dla niego na liczne korzyści, których nigdy nie zaznał za życia młody faraon Ramzes XIII.
Aktualizacja: 2024-12-23 20:53:22.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.