„Ludzie bezdomni” to jedno ze znanych dzieł Stefana Żeromskiego. Po raz pierwszy wydano ją w roku 1900. Żeromski porusza w swoim dziele wiele spraw dotyczących społeczeństwa, między innymi takich jak powszechna dostępność usług medycznych czy też środków higieny, zajmuje się też zagadnieniem warunków, w jakich żyją i pracują najuboższe grupy społeczne. Wszystko to pojawia się w historii lekarza i społecznika, Tomasza Judyma, który samodzielnie próbuje zmienić środowisko lekarskie i jego przekonania.
Akcja powieści rozgrywa się w wielu miejscach. Wśród nich znajdują się wielkie miasta - europejskie stolice takie jak Paryż czy Warszawa. W dziele pojawiają się jednak też prowincjonalne miejscowości, takie jak na przykład Cisy czy Sosnowiec, gdzie Judym prowadzi dalej swoją praktykę, na przykład jako lekarz w kopalni.
W Warszawie Żeromski przywołuje znane czytelnikom faktyczne ulice, takie jak na przykład Aleje Ujazdowskie. Akcja rozgrywa się między innymi w mieszkaniu Judyma czy dom doktora Czernisza. Joasia Podborska z kolei wspomina takie miejscowości jak Głogi, Mękarzyce, Krawczysko i Kielce. Jeden z rozdziałów przenosi akcję do Szwajcarii, bo przebywa tam Wiktor, brat głównego bohatera.
Czas akcji można określić jako okres współczesny samemu Żeromskiemu, czyli w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku. Autor opisuje kilka lat z życia doktora Judyma, a cała akcja zaczyna się wiosną, w Paryżu. Po roku przenosi się ona do Warszawy, gdzie Judym mieszka od czerwca do kwietnia. Potem bohater przez kolejny rok pracuje w Cisach, by następnie wyjechać do Sosnowca, po czym akcja kończy się we wrześniu, kilka tygodni po tym wydarzeniu. W fabule pojawiają się jednak też wydarzenia z wcześniejszych lat. Wspomniane zostaje dzieciństwo samego Judyma, a także czasy młodości Joasi Podborskiej, które pojawiają się w jej dzienniku.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.