W powieści W pustyni i w puszczy Henryk Sienkiewicz, przedstawiając wędrówkę porwanych przez Beduinów Stasia i Nel, opisał kilka afrykańskich miast. Jednym z nich jest opanowana przez mahdystów Faszoda, do której porywacze udali się z rozkazu Mahdiego i w nadziei na nagrodę od Smaina.
Spis treści
W Faszodzie panował niezdrowy klimat – Europejczycy masowo umierali na febrę. Niebezpieczna była już droga do miasta: w rozlewiskach Białego Nilu powstawały tzw. suddy, czyli podmokłe, bagienne tereny. Roślinność blokowała przepływ wody, dlatego powstawały błota – idealne środowisko do rozwoju febry, na którą zapadała nawet lokalna ludność, nie mówiąc o przybyszach z Europy.
Droga w górę Białego Nilu była ciężka, porośnięte papirusem suddy uniemożliwiały przepływ statków parowych. Na trasie z Omdurmanu do Faszody znajdowała się też Abba – wyspa, na której Mahdi niegdyś mieszkał jako pustelnik. Na prawym i lewym brzegu rzeki rosła dżungla, a w suchszych miejscach – gaje akacji. Derwisze wyłapali lokalną, czarnoskórą ludność, którą sprzedawali na targach niewolników. Ci, którym udało się przed nimi ukryć, masowo umierali z powodu ospy lub głodu. Dawne plantacje sorga, manioku i bananów zarosły dżunglą, a w okolicy mnożyła się tylko dzika zwierzyna. Klimat był wilgotny i upalny, mniej zdrowy od czystego, pustynnego powietrza.
Na miejscu, gdzie dawniej stała Faszoda, pozostały tylko zgliszcza. Mahdyści spali pod gołym niebem lub w prowizorycznych szałasach. W budynku, gdzie za czasów władzy egipskiej znajdował się skład kości słoniowej, mieszkał emir Seki-Tamala, wódz derwiszów. W mieście panował głód i choroby, dlatego Faszoda była prawie pusta. Odpoczynek był praktycznie niemożliwy, ponieważ nad rzeką roiło się od komarów, a w ciągu dnia latały roje niebieskich much, roznoszących febrę i egipskie zapalenie oczu. Przetrwanie w mieście stało się praktycznie niemożliwe.
Staś i Nel zostali porwani, aby wymienić ich na rodzinę Smaina, który przeszedł na stronę Mahdiego, przez co rząd egipski zatrzymał jego żonę i dzieci. Kiedy jednak Staś przed obliczem Mahdiego odmówił przyjęcia islamu, prorok postanowił odesłać dzieci do Faszody. Uzasadnił to pobytem Smaina w Faszodzie, ale kiedy dzieci dotarły z porywaczami do miasta, okazało się, że Smaina już tam nie ma – wybrał się na południowy-wschód po niewolników.
Porywacze doskonale wiedzieli, że w niezdrowym klimacie Faszody dzieci z pewnością umrą, dlatego w nadziei na nagrodę od Smaina, postanowili udać się w dalszą wędrówkę jego śladami.
Szejk Hatim uprosił emira Seki-Tamalę, aby podarował Nel niewolnicę, która będzie opiekować się dziewczynką w czasie niebezpiecznej drogi śladami Smaina. Emir przychylił się ku tej prośbie – dał Nel młodą dziewczynę z plemienia Dinka, która wyróżniała się miłymi rysami i słodkim wyrazem twarzy. Staś nadał czarnoskórej niewolnicy imię Mea.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.