Baron Dalski to stary arystokrata, który zakochuje się w młodszej od siebie kobiecie - Ewelinie Janockiej. Młoda żona, jako typowy wytwór swojej grupy społecznej, zdradza go jednak ze Starskim. Baron na swój sposób niezwykle przypomina w swoich perypetiach Wokulskiego, jest jednak osobą mniej przedsiębiorczą i bardzo staromodną.
Baron Darski to stary arystokrata o słabym zdrowiu. Niezwykle chudy, o specyficznie szczudlastych nogach, ciągle bał się przeciągów i przeraźliwie kasłał. Twarz miał wychudłą, ceglastoczerwoną, oczy zapadnięte i roziskrzone niezdrowym ogniem. Cechą charakterystyczną barona Dalskiego była jednak siwizna, bardzo elegancko prósząca jego włosy niby mąką. Bródkę wraz ze szpakowatymi wąsikami również miał już siwiejące, choć przyznał się Wokulskiemu do farbowania zarostu dawnymi czasy. Przestał to robić na prośbę swojej narzeczonej - młodszej do niego Eweliny Janockiej.
Charakter Dalskiego opisać można jako mieszaninę wstydliwości oraz romantycznej emocjonalności. Wokulskiego bawiły przykładowo jego gorączkowe wybuchy namiętności, kiedy opisywał swoją miłość do Eweliny Janockiej. Podejście to, pasujące do wcześniejszej epoki, pokazywało, jak bardzo baron tkwi w przeszłości swoim podejściem do życia. Inteligencja, a przynajmniej pewna forma klarownej myśli uchowała się na starość w głowie Dalskiego. Widać to po rozmowie z Wokulskim w pociągu, zarządzaniu spadkiem po prezesowej Zasławskiej oraz postępowaniu po rozwodzie z Janocką.
W przeciwieństwie do innych arystokratów szanował Wokulskiego za jego zmysł finansowy, dlatego przystąpił do jego spółki handlowej. Związek z Janowską ukazuje przy dużo więcej o charakterze barona niż tylko jego romantyzm. Był on bowiem całkowicie oczarowany kobietą, wręcz naiwnie wierząc w jej nieskazitelne uczucia. Gdy jednak dowiedział się o romansie żony, wyzwał odważnie na pojedynek jej kochanka - Starskiego.
Baron Dalski hołdował więc nie tylko dawnym obyczajom, ale również pewnej dozie staromodnego ujęcia honoru. Zraniony w bok okazuje się niepozbawiony godności, odprawia małżonkę i myśli nad pozbawieniem jej należnej jej części majątku. To wtedy przeznacza również spore pieniądze na badania Ochockiego.
Baron Dalski jest przykładem mężczyzny, który na starość traci nieco ze zdolności sprawnego postrzegania rzeczywistości. Zarazem też jego utkwienie w przebrzmiałym arystokratycznym zachowaniu wywołuje śmieszność i politowanie u czytelnika. Gdy jednak odrzucić te dwie cechy Dalski maluje się jako mężczyzna o wiele bardziej rezolutny, a przy tym inteligentniejszy od reszty swojej klasy społecznej. Zaangażowanie w spółkę Wokulskiego oraz środki na pracownię dla Ochockiego dobitnie to pokazują, tak samo jego zachowanie po rozwodzie. Dalski jest więc jedynie ofiarą własnej namiętności, która upodabnia go mocno do głównego bohatera powieści.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.