Kazimiera Wąsowska to młoda wdówka o arystokratycznych korzeniach i sporym majątku. Słynie ze swojej urody, niezwykle energicznego i ognistego charakteru oraz rozlicznych kochanków. Samodzielna, niezależna Wąsowska stanowiła przykład kobity wyemancypowanej. Jej hedonistyczne podejście do życia skrywało zarazem głęboki żal do świata, którym się wyraźnie zawiodła. Szczególnie dotyczyło to mężczyzn i zasad społecznych, które w jej mniemaniu niewoliły kobiety.
Kazimiera Wąsowska ukazana jest w Lalce jako jednak z najpiękniejszych kobiet. Swoją urodę ta urocza, trzydziestoletnia wdówka zawdzięczała podobno domieszce węgierskiej krwi w żyłach. Wąsowska miała długie, kasztanowe włosy i czarne oczy, w których pełgały diamentowe błyski. Jej figura porównana została przez narratora do rzymskiej bogini Junony, wyszczególniał przy tym kształtne nogi kobiety. Wdowa pociągała wszystkich mężczyzn wokół siebie, jej urokowi uległ prawie nawet sam Wokulski.
Wąsowska charakteryzowała się ponadto bardzo dominującym charakterem. Nie przebierała w słowach, wyrażając się często niezwykle bezpośrednio. Do jej głównych cech należała rezolutność oraz wesołość w kontaktach z innymi. Wdowa wykazywała przy tym dużą inteligencję, połączoną z władczą postawą wobec innych. Znała się bowiem dobrze na ludziach, odgadując zarówno męskie jak też kobiece charaktery. Niestety, jej żywiołowość miała również negatywne strony. Wąsowska przejawiała bowiem wybuchowość, a duże mniemanie o sobie podsycało jej pychę. Niemniej, kobieta potrafiła też nad sobą panować, gdy zaszła taka potrzeba.
Pani Kazimiera, mimo stosunkowo młodego wieku, pochowała już swojego męża. Nie kochała go jednak w żadnym razie. Związek małżeński pozostawał dla niej sposobami do osiągnięcia niezależności finansowej. Stosunek do małżeństwa najpełniej wyraża poprzez stwierdzenie, że jej pierwszy mąż był uprzejmy odejść relatywnie szybko. Podejście do życia Wąsowskiej można określić jako "branie pełnymi garściami". Kobieta uwielbia jazdę konną i dobrą zabawę,szczególnie zaś nie stroni od kochanków. Zmienia ich jak rękawiczki, podświadomie jednak gardząc nimi do szczętu. Wini przy tym społeczeństwo za ograniczenie swobody kobiet na polu miłosnym, które to jest w pełni dostępne dla płci przeciwnej.
Ze słów Wąsowskiej przebija jednak nie hedonizm, a gorycz zawiedzenia światem. Ta swoista emancypantka to kobieta, która zwyczajnie postanowiła korzystać ze wszelkich rozrywek, ponieważ dostrzega ponurą prozę życia. Szczególnie mocno ubolewa nad losem kobiet wrzuconych w realia XIX wiecznej moralności i pruderii, które są niezwykle zakłamane. Mimo to dostrzega pewien urok w postaci Wokulskiego. Być może chodzi o jego autentyczność, a może romantyczne uczucie do Izabeli Łęckiej. Nie mogąc go jednak uwieść, daje rady dotyczące postępowania między kobietą i mężczyzną. Ta ostatnia przestroga przed miłością oraz samobójstwem ujawnia, jak inteligentną oraz zdolną do refleksji była ta rozrywkowa wdowa.
Kazimiera Wąsowska to zdecydowanie postać nietuzinkowa i skomplikowana. Z jednej strony nosi cechy bawiącej się życiem i mężczyznami kokietki. Za tymi pozorami skrywa się jednak osoba rozczarowana rzeczywistością, a wręcz obdarta z jej niewinnego postrzegania. Miłostki Wąsowskiej idą w parze z jakąś formą mizandrii, którą nabyła zapewne w opozycji do XIX wiecznej pozycji kobiet. Trzeba przy tym przyznać, że jest ona feminą wyjątkowo wolną, wręcz emancypowaną jak na swoje czasy. Za swoją niezależność płaci jednak dużą cenę - jest nią rozgoryczenie społeczeństwem i płcią przeciwną. Zestawiając Wąsowską ze Stawską, widzimy, jak różne formy może przyjąć kobieca niezależność.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.