Kazimiera Wąsowska to młoda wdówka o arystokratycznych korzeniach i sporym majątku. Słynie ze swojej urody, niezwykle energicznego i ognistego charakteru oraz rozlicznych kochanków. Jej hedonistyczne podejście do życia skrywało zarazem głęboki żal do świata, którym się wyraźnie zawiodła. Szczególnie dotyczyło to mężczyzn i zasad społecznych, które w jej mniemaniu niewoliły płeć żeńską.
Spis treści
Kazimiera Wąsowska to trzydziestoletnia wdówka, która ukazana jest w „Lalce” jako jedna z najpiękniejszych kobiet. Swoją urodę zawdzięczała podobno domieszce węgierskiej krwi w żyłach. Wąsowska miała długie, kasztanowe włosy i czarne oczy, w których pełgały diamentowe błyski. Jej figura porównana została przez narratora do rzymskiej bogini Junony, wyszczególniał przy tym kształtne nogi kobiety. Wdowa pociągała wszystkich mężczyzn wokół siebie, jej urokowi uległ prawie nawet sam Stanisław Wokulski.
Wąsowska była postacią o dominującym charakterze. Nie przebierała w słowach, wyrażając się często niezwykle bezpośrednio. Do jej głównych cech należała rezolutność oraz wesołość w kontaktach z innymi. Wdowa wykazywała przy tym dużą inteligencję, połączoną z władczą postawą wobec innych. Znała się bowiem dobrze na ludziach, odgadując zarówno męskie jak też kobiece charaktery. Niestety, jej żywiołowość miała również negatywne strony. Wąsowskiej zdarzała się wybuchowość, a duże mniemanie o sobie podsycało jej pychę. Niemniej, kobieta potrafiła też nad sobą panować, gdy zaszła taka potrzeba.
Pani Kazimiera, mimo stosunkowo młodego wieku, pochowała już swojego męża. Nie kochała go jednak w żadnym razie. Związek małżeński pozostawał dla niej sposobami do osiągnięcia niezależności finansowej. Stosunek do małżeństwa najpełniej wyraża poprzez stwierdzenie, że jej pierwszy mąż był uprzejmy odejść relatywnie szybko. Podejście do życia Wąsowskiej można określić jako "branie pełnymi garściami". Kobieta uwielbia jazdę konną i dobrą zabawę, szczególnie zaś nie stroni od kochanków. Zmienia ich jak rękawiczki, podświadomie jednak gardząc nimi do szczętu. Wini przy tym społeczeństwo za ograniczenie swobody kobiet na polu miłosnym, które to jest w pełni dostępne dla płci przeciwnej.
Ze słów Wąsowskiej przebija jednak nie hedonizm, a gorycz wynikająca z zawiedzenia światem. Kobieta postanowiła korzystać ze wszelkich rozrywek, ponieważ dostrzegła ponurą prozę życia. Szczególnie mocno ubolewa nad losem kobiet mierzących się z realiami XIX-wiecznej moralności i pruderii, które są niezwykle zakłamane. Mimo to dostrzega pewien urok w postaci Wokulskiego. Być może chodzi o jego autentyczność, a może romantyczne uczucie do Izabeli Łęckiej. Nie mogąc go jednak uwieść, daje rady dotyczące postępowania między kobietą i mężczyzną. Ta ostatnia przestroga przed miłością oraz samobójstwem ujawnia, jak inteligentną oraz zdolną do refleksji była ta rozrywkowa wdowa.
Kazimiera Wąsowska to zdecydowanie postać nietuzinkowa i skomplikowana. Z jednej strony nosi cechy bawiącej się życiem i mężczyznami kokietki. Za tymi pozorami skrywa się jednak osoba rozczarowana rzeczywistością, a wręcz obdarta z jej niewinnego postrzegania. Miłostki Wąsowskiej idą w parze z pewną formą mizandrii, którą nabyła zapewne w opozycji do XIX-wiecznej pozycji kobiet. Trzeba przy tym przyznać, że jest ona postacią wyjątkowo samodzielną. Za swoją niezależność płaci jednak dużą cenę — jest nią rozgoryczenie społeczeństwem i płcią przeciwną.
Aktualizacja: 2024-10-02 21:14:40.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem lub wyślij maila: [email protected]. Bardzo dziękujemy.