„Nie-boska komedia” to romantyczny dramat Zygmunta Krasińskiego, który po raz pierwszy opublikowany został w roku 1835. To jedno z jego najbardziej znanych dzieł. W swoim dramacie autor poruszył złożoną, zróżnicowaną problematykę. Opowiada między innymi o dramacie rodzinnym oraz przekazuje refleksje na temat tego, jak wyglądają zmiany społeczne i jaka jest w nich rola rewolucji i walki klas. Krasiński poruszył także w „Nie-boskiej komedii” kwestię roli poezji i poety w świecie.
Rolę poety w dziele obejmują dwie osoby - hrabia Henryk i jego syn, Orcio. Różnią się oni jednak między sobą jako twórcy. Pierwszy z nich jest poetą fałszywym, aspirującym, drugi z kolei został obdarzony prawdziwym talentem, który stał się także jego przekleństwem.
Poeta ukazany został przez Krasińskiego jako człowiek, który żyje w dwóch rzeczywistościach - codziennej i poetyckiej, musi między nimi nieustannie balansować. Prowadzi go to do osamotnienia, nie potrafi on żyć z innymi ludźmi. Wyróżnia go talent, ale ceną za niego jest właśnie samotność i pewien tragizm jego losów. Jego umiejętności są czymś, co odsuwa go od codzienności, ale za to tworzy wokół niego niezwykły, wyobrażony świat. Poeta w romantyzmie był także wieszczem, duchowym przewodnikiem narodu, przekazującym prawdę od samego Boga i zagrzewającym naród do walki.
Poezja nie jest czymś, czego można się nauczyć, jest ona darem od samego Boga. Ludzie, którzy potrafią ją tworzyć, są wyjątkowi, wybrani spośród innych. Jej celem jest rozsławienie poety i przekazywanie dalej prawdy. Jeżeli jednak tworzy ją ktoś, kto nie jest prawdziwym poetą, to staje się ona pusta, niepełna, nie ukazuje piękna oraz prawdy.
Poezja jest sposobem na wyrażenie natury świata, odkrywanie jego tajemnic i przekazywanie ludziom, jaka jest jego prawdziwa istota. Poezja jest więc tworem doskonałym, który nie ma nic wspólnego ze zwyczajnością, codziennym życiem czy obowiązkami. Właśnie dlatego unieszczęśliwiła ona hrabiego Henryka, który próbował łączyć ze sobą te płaszczyzny.
Poezja w „Nie-boskiej komedii” jest więc absolutem, bytem doskonałym, przebywającym na wyżynach niedostępnych dla zwykłych śmiertelników, którzy tworzyć nie potrafią. Aby obcować z poezją i zrozumieć jej naturę człowiek musi zostać wybrany przez Boga i obdarowany talentem. Niestety bycie poetą często wiąże się także z samotnością, ponieważ nie da się twórczości pogodzić z codziennym, rodzinnym życiem człowieka.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.