„Nie-boska komedia” to najbardziej znane dzieło jednego ze słynnych twórców epoki romantyzmu, Zygmunta Krasińskiego. Napisane ono zostało w roku 1833, wydano je natomiast po raz pierwszy dwa lata później, w Paryżu. Krasiński przedstawił w nim losy arystokraty, hrabiego Henryka, który jest przedstawieniem bohatera romantycznego. pewnego dnia Henryk odchodzi od swojej rodziny, by tworzyć poezję, od dawna bowiem czuł już, że nie odnajduje się w roli męża oraz ojca. Porzuca on swojego synka Orcia w dniu jego chrztu, co ma ogromny wpływ na całe życie dziecka.
Orcio jest więc synem hrabiego Henryka oraz jego żony, Marii. Został porzucony przez swojego ojca jako małe dziecko. Jego zrozpaczona matka wymodliła u Boga dar poezji dla swojego syna, dlatego też chłopak staje się dzieckiem wrażliwym i utalentowanym. Maria wierzyła bowiem, że Henryk zdoła pokochać syna-poetę. Niestety dar ten staje się także przekleństwem chłopca, który z powodu swojej wrażliwości zapada na zdrowiu i choruje na tle nerwowym. Zaczyna także tracić wzrok. W pewnym momencie matka Orcia umiera i zostaje on sam ze swoim ojcem, który ostatecznie powraca do swojej rodziny.
Wszystkie te tragiczne wydarzenia mają wpływ na to, jaką osobą jest Orcio. To chłopiec wiecznie zamyślony, pogrążony w marzeniach, żyjący dzięki poezji. Odbija się to także na jego zdrowiu, słabuje i choruje, jest wątły i różni się od innych dzieci w jego wieku. To chłopiec przedwcześnie dojrzały, jego dusza jest już stara, mimo że zamieszkuje w ciele dziecka.
Orciowi brak dziecięcej radości i beztroski, nie potrafi się bawić i cieszyć dzieciństwem. Wszystkie jego siły życiowe skierowane są w stronę tworzenia poezji. Gdy traci wzrok, staje się prawdziwym, natchnionym twórcą, tak jak życzyła sobie tego jego matka. Wszystko to, co mówi chłopiec, obraca się w poezję, nie radzi on sobie jednak w codziennym życiu. Łączy on w sobie dwie płaszczyzny - tę realną oraz duchową, żyje na ich pograniczu.
Orcio to prawdziwy, błogosławiony poeta, jakim pragnął być jego ojciec. Potrafi on jednak prawdziwie kochać, a jego dusza jest czysta, przez co może on tworzyć prawdziwą poezję. Ma więc wszystko to, o czym marzył jego ojciec, gdy opuszczał swoją rodzinę. Orcio, mimo licznych nieszczęść, które spotkały go w jego krótkim życiu, wciąż potrafi prawdziwie kochać i próbuje uratować swojego ojca przed nim samym i przed potępieniem. Ostatecznie ginie on od przypadkowej kuli w Okopach Świętej Trójcy, w których przebywa jego ojciec, przewodząc arystokratom przeciwko rewolucji.
Orcio to dziecko spokojne, empatyczne i cierpliwe, które musi zmagać się z wieloma trudnościami w swoim życiu. Mimo to jego dusza pozostaje czysta, a intencje nieskażone złem, jak miało to miejsce w przypadku jego ojca. Jest on raczej przedstawiony jako przeciwieństwo Henryka.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.