Zygmunt Krasiński zapisał się w historii literatury jako twórca jednego z najważniejszych polskich dzieł epoki romantyzmu, jaką jest opublikowana w roku 1835 „Nie-boska komedia”. Tytuł dramatu nawiązuje oczywiście do słynnego dzieła Dantego, czyli „Boskiej komedii”. Krasiński w swoim dziele nakreślił losy dramatu rodzinnego, opisał rewolucję i walkę klas oraz zdekonstruował postać bohatera romantycznego, opisując hrabiego Henryka. Jednym z najważniejszych aspektów „Nie-boskiej komedii” jest właśnie opis rewolucji społecznej oraz jej przedstawicieli, między innymi Leonarda.
Leonard to jeden z członków rewolucji, podwładny jej dowódcy, Pankracego. To młody mężczyzna owładnięty ideą buntu niższych warstw społecznych i chęcią wywalczenia dla nich sprawiedliwości. Sam siebie nazywa kapłanem nowej religii i nowego Boga, przekreślając w ten sposób stary porządek i ład świata.
Leonard to człowiek bardzo radykalny, nie odstępuje także Pankracego nawet na krok. Podziwia swojego lidera, szanuje jego charyzmę i sposób bycia. Leonard sam w sobie jest jednak człowiekiem niebezpiecznym, jego fanatyczne oddanie ideałom zagraża jego otoczeniu. Sam Pankracy musi hamować jego popędy, Leonard nie ma bowiem w sobie żadnych moralnych hamulców, nie zgadza się także na jakiekolwiek negocjacje z arystokracją. Nie zgadza się więc na rozmowy Pankracego z hrabią Henrykiem - w oczach Leonarda jest to bowiem zdrada ideałów rewolucji. Nie uznaje on więc półśrodków i kompromisów, idzie do raz obranego celu po trupach.
Leonard w obozie rewolucjonistów zajmuje się organizowaniem dziwacznych, satanistycznych sabatów, które mają wręcz charakter orgii. Uznaje się on bowiem za kapłana nowej wiary i przewodzi swoim wyznawcom. Leonard ma więc tendencję do wywyższania się ponad innych, można nawet określić je jako skłonności narcystyczne, przez które uznaje się on niemal za proroka nowego Boga. Erotyczny i banalny charakter zwoływanych przez niego zgromadzeń próbuje uzasadnić samymi frazesami, w jego działaniach nie ma bowiem głębi charakterystycznej dla prawdziwej wiary. Leonard jest tylko fasadą, za którą tak naprawdę nie kryje się nic więcej.
Leonard to osoba okrutna, bezwzględna, pozbawiona jakiejkolwiek litości, co widoczne jest w trakcie sądu nad arystokratami, którego dokonuje wraz z Pankracym. Dla rewolucji jest gotów poświęcić wszystko i niezmordowanie tropi jej wrogów. Leonard jest więc połączeniem młodzieńczej zapalczywości z fanatyzmem, które razem tworzą bardzo niebezpieczną, groźną postać, nad którą z trudem panuje nawet sam Pankracy. Strach i niepewność zaczyna odczuwać dopiero w obliczu śmierci swojego wodza. Wówczas ujawniają się jego ludzkie strony i nie jest on już tak przekonany co do swoich racji. Jest jednak oddany Pankracemu do ostatnich jego chwil.
Staramy się by nasze opracowania były wolne od błędów, te jednak się zdarzają. Jeśli widzisz błąd w tekście, zgłoś go nam wraz z linkiem. Bardzo dziękujemy.